Recensie De gestolen triskel HC
door Miguelanxo Prado

Miguelanxo Prado heeft niet veel Nederlandstalige stripalbums op z'n naam staan: Acht stuks sinds pakweg 1990. Met zo'n lage productie is het zaak dat ieder album telt, en dat is hem met zijn vorige vertaalde werk zeker gelukt: Ardalen (2013) was een prachtboek.
De gestolen triskel ziet er zeker interessant uit, maar op het eerste gezicht heeft Prado het vreemde universum waar hij doorgaans in verkeert ingeruild voor een meer 'alledaagse' fantasysetting...


De geschiedenisstudent Arthur Rego krijgt tot zijn grote ongenoegen van professor Figueira Chao enkel sorteerwerk te doen, maar stuit tijdens het catalogiseren op een boekwerkje van professor Ancares Diaz. Als hij Figueira er naar vraagt raadt die hem aan zich met serieuzere zaken bezig te houden.
Rego's interesse is echter gewekt en hij besluit er dieper in te duiken. Hoe meer hij zich er in vastbijt hoe feller Figueira op hem reageert. Niet voor niets, want die blijkt heel wat te verliezen te hebben als de zaak rond de gestolen triskel opgerakeld wordt.


Prado's tekenwerk is als vanouds erg fraai, al zal het voor sommige striplezers te experimenteel zijn.
Met name erg mooi is zijn kleurgebruik en de gelaagdheid daarvan. Wie bijvoorbeeld Prado's gezichten beter bekijkt ziet dat Prado – onder de hoofdlijnen van de gelaatstrekken – een subtiel lijnenspel op de huid tekent. Bijzonder.
Dat geldt in heel iets mindere mate voor het verhaal. Zoals zo vaak bij fantasy draait het uit op een strijd tussen goed en kwaad. Daardoor is het einde van het avontuur (welke van de twee kanten het ook uitvalt) min of meer voorspelbaar.
Ondanks dat weet Prado er een smakelijk en gevarieerd geheel van te brouwen, dat voldoende eigengereid is om kritische lezers als ondergetekende blij te maken.

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!