Recensie Stern 1 De doodbidder, de zwerver en de moordenaar
door Julien & Frederic Maffre

In het 'voorwoord' verontschuldigt de uitgever zich voor het feit dat Stern de twééde western is die ze – na Undertaker – binnen korte tijd op de markt brengt. Beiden gaan ook nog eens over doodgravers! Bloedarmoede? Welnee. Toeval. Frédéric en Julien Maffre waren al bezig aan Stern toen Meyer en Dorison onwetend van die voorbereidingen met hún idee aanklopten bij Dargaud.
Excuses aanvaard, want Stern en Undertaker zijn – ondanks eenzelfde setting en beroep van de hoofdpersoon – toch twee heel verschillende strips geworden.
Ten eerste is Stern een veel 'blekere' strip dan Undertaker. Julien Maffre gebruikt neutralere kleuren en zijn tekeningen zijn minder zwierig dan die van Ralph Meyer. Ten tweede is de Undertaker een veel daadkrachtiger en zelfverzekerder persoon dan Elijah Stern. Die voldoet daarmee eerder aan het stereotype beeld van de doodbidder (een 'bleek mietje', zoals ik in mijn recensie van Undertaker schreef). Maar Frédéric Maffre maakt wel degelijk een interessante figuur van zijn bleke mietje.
Je hoeft geen helderziende te zijn om in te zien dat Stern een boeiend verleden heeft en dat Frederic Maffre over hem nog lang niet uitverteld is...

Slaan Dorison en Meyer het avonturenpad in; de gebroeders Maffre maken een soort detective van hun western.
Elijah heeft een drukke week. De één na de ander legt het loodje in het anders zo rustige stadje Morrison. Nummer één is een dronkenlap die bezwijkt in het bordeel. Er zijn beroerdere manieren om heen te gaan... Voor het slachtoffer tenminste. Zijn vrouw is minder blij met de situatie.
Mevrouw Benign is een vooraanstaand lid van de Temperance-league, een soort Amerikaans Blauwe Knoop. Haar man zaliger had weinig met de filosofieën van zijn vrouw op hetgeen, als Stern hem op verzoek van de weduwe opensnijdt, gestaafd wordt door een vergaande levercirrose.
De autopsie heeft nou eens niet tot doel de doodsoorzaak te achterhalen, maar om de inwendige organen van Bening op sterk water ten toon te stellen als afschrikwekkend voorbeeld voor dronkenlappen en mensen die het nut van 'temperen' niet zo inzien.
Wroetend in de ingewanden van wijlen Charles Bening vindt Stern echter aanwijzingen dat Bening niet helemaal zonder hulp is gaan hemelen...

Prima, prima, prima, deze strip.
Als ze met dergelijke kwaliteit blijven komen mag Dargaud gerust met een dérde strip over doodgravers op de proppen komen.
En een vierde. En een vijfde...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!