Recensie Geheugen op zak HC deel 1 t/m 3
door Etienne le Roux & Luc Brunschwig
Uitgeverij Lauwert

Luc Brunschwig maakt het zichzelf niet gemakkelijk, zoals hij reeds bewees met zijn scenario’s voor De macht der onschuldigen, Holmes 1854/1891? en De gebroeders Rubinstein.
Zijn verhalen zijn complex en breed van opzet, maar goed geschreven.
Dat geldt ook voor Geheugen op zak, dat misschien wel zijn meest experimentele reeks tot op de dag van vandaag is.
Niet dat Brunschwig rare toestanden beschrijft; zijn verhaal gaat over een in een normale buitenwijk wonende, eenvoudige familie. Hoewel Brunschwig ook grote thema’s als immigratie, discriminatie en vluchtelingenpolitiek aanpakt gaat de strip over kleine lieden.
Het experiment zit niet zozeer in wat hij vertelt als wel in wat hij níet vertelt…

Het begint allemaal als Sidoine Letignal een kroeg binnenwandelt, met zijn hond Achilles en een baby met duidelijk een andere etnische achtergrond dan Sidoine zelf. De baby heeft honger en Sidoine zag in het café een moeder haar kind voeden. Wanhopig vraagt hij haar of ze ook zíjn kleine te eten wil geven. Verontwaardigd reageert de vrouw: ‘Ik ben geen melkkoe!’ en ze weigert.
Wat volgt is een fantastische praatscène waarin de achterdochtige cafébezoekers wel eens willen weten wat er allemaal aan de hand is. Maar Sidoine laat zich niet laat haasten en doet zijn verhaal op geheel eigen wijze uit de doeken. ...Scenarist Brunschwig geeft hem echter niet de tijd om dat verhaal af te maken en laat Sidoine voortijdig verdwijnen.

Lijkt het aanvankelijk te draaien om Sidoine’s geheugenproblemen (Geheugen op zak: hij heeft allerlei briefjes met aantekeningen bij zich), in het tweede album ligt de focus meer op Sidoine’s zoon, later weer op zijn vrouw of op de herkomst van de baby. Brunschwig speelt met de verwachtingen van de lezer, die hij niet altijd inlost. Het grofst hakt hij wanneer hij hele stukken uit het verhaal weglaat, die de lezer naar eigen believen zelf mag invullen.
Dat is niet waar de meeste lezers aan gewend zijn, maar past wel in het verhaal: feitelijk gaat het over een disfunctionele familie die jarenlang prima gefunctioneerd heeft, tot er een spaak in het wiel gestoken wordt. Dan blijkt dat de familie Letignal – Sidoine, zijn zoon en zijn vrouw – elkaar alleen maar dénken te kennen, ze weten in feite níets van elkaar…

Het zal er een beetje van af hangen hoe je Geheugen op zak leest. Wie wel van een uitdaging houdt zal er positiever over zijn dan wie de boel graag geheel voorgekauwd voorgeschoteld krijgt.
Voor de volle honderd procent geslaagd vind ik Brunschwigs verhaalexperiment toch niet omdat hij er denk ik nèt teveel in heeft willen stoppen en je aan het eind met een aantal vragen blijft zitten.
Maar een intrigerend drieluik is Geheugen op zak zeker!
...En nu ik dit zit te tikken krijg ik zowaar zin om het geheel nóg maar eens te gaan lezen...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!