Recensie Tarzan HC 02 Naar het middelpunt der aarde
door Rob de la Torre, Stefano Raffaele en Bec (naar Edgar Rice Burroughs)
Uitgeverij Silvester

‘s Werelds béste striptekenaars hebben zich gewaagd aan het tekenen van Tarzan: Burne Hogarth, Hal Foster, Joe Kubert en Russ Manning. Zelfs Hans G. Kresse, de geestelijke vader van Eric de Noorman tekende avonturen van de door apen opgevoede man.
Het tekenen van (half)naakte mensen is lastig en Tarzan met zijn indrukwekkende spierbundels vereist tekenaars van grote kwaliteit. Getuige de vele Tarzan-comics die in de loop der jaren verschenen slaagde men er niet altijd in die te vinden, maar soms ook wél.
Hogarth en Kubert zijn de meest expressieve van de hier boven genoemde grote vier, Hogarth en vooral Manning de meest gestileerde. Mannings uiterst beheerste tekenstijl en zwierige lijnvoering is adembenemend, al kan zijn werk – als je slechts oppervlakkige kijkt – wat steriel ogen.
Tarzan wordt nog steeds getekend, al verschijnen er in Nederland nog nauwelijks strips van de heer der jungle. Af en toe een Silversteralbum, zoals onlangs Naar het middelpunt der aarde, het tweede deel in hun Tarzan-reeks.

Als jongen werd ik, voornamelijk door het tekenwerk, aangetrokken tot de exemplaren van Groot Tarzan boek die ik aantrof in de kasten van mijn oom en oudere neven (mooi, zo’n titel die precies beschrijft wat het is: namelijk een groot boek van Tarzan).
Het tekenwerk daarin was voornamelijk van de grote vier en dus fraai. Het tekenwerk van Naar het middelpunt der aarde is eveneens fantastisch. Met name Rob de la Torre – die het grootste deel van het album tekende – kan er wat van. Tarzan’s spierbundels zijn majestueus, maar ook de wilde dieren die De la Torre tekent maken indruk.
Daarnaast kan hij ook prima uit de voeten met de scenes die zich aan boord van de pakketboot tussen Europa en Afrika of in de straten van Parijs afspelen.
De la Torre tekent klassiek, maar toch met schwung. Alsof hij het beste van de grote vier gedestilleerd heeft tot één krachtige tekenstijl. De laatste pagina’s van dit album zijn getekend door Stefano Raffaele (de uitgever legt niet uit waarom De la Torre het verhaal niet afmaakte) een veel minder sterke tekenaar maar toch één die prima werk aflevert.
Qua tekeningen heeft Naar het middelpunt der aarde álles wat je in een Tarzan-strip hoopt aan te treffen.

En wat we op het gebied van het verhaal niet allemaal te zien krijgen…
De legendarische stad van Opar; een gigantische leeuw; walgelijke vleesetende freaks; een gezond ogende hogepriesteres met pronte borsten; een gigantische zeppelin; een mislukte esoterische Zuidpool-expeditie; brontosaurussen, pterodactylen; sabeltandtijgers; woeste aapmensen; zwarte ridders; een krokodil van drie verdiepingen hoog en zelfs een enorm reptiel dat een jungledorpje aan gort stapt als was hij Godzilla die een dagje Tokyo deed!
Scenarist Bec spoedt zich als een dolle van de ene gebeurtenis naar de andere.
Álles zit er in.
...En tegelijkertijd ook helemaal niets, want met al dat grafisch geweld en die enorme cast die staat te dringen om vanuit de coulissen op te komen heeft Bec geen tijd meer om een verhaal te vertellen.
De vraag is: Is dit zeer goede pulp of een hele slechte strip?
Ik kom er eigenlijk niet uit en moet u het antwoord schuldig blijven...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!