Recensie Suske & Wiske De blauwe reeks 9. HC De sonometer
door Dirk Stallaert & Francois Corteggiani (naar Willy Vandersteen)

Het was groot nieuws in de stripwereld: uitgeverij Standaard ging het onvoltooide negende Blauwe reeks-album van Suske & Wiske af laten maken.
Wat was er om af te maken, dan?
Niet veel! Vandersteen had zes halve pagina's in min of meer voltooide vorm afgewerkt toen hij besloot zijn medewerking aan het tijdschrift Kuifje op te zeggen. Qua plot was er een titel, een hoofdpersoon en een setting (Japan). Dat was 't.
Ga d'r maar aan staan daar een overtuigend, Blauwe reeks-waardig avontuur uit te knutselen.
Want was is nou eigenlijk een Blauwe reeks- Suske & Wiske-album? OK, de acht Suske & Wiske-verhalen die tot die canon gerekend worden zijn het beste dat Vandersteen ooit maakte, maar waar moet een verhaal aan voldoen om tot die canon gerekend te worden?
Om te beginnen moet het in Kuifje gepubliceerd zijn, waar Vandersteen wel voor mocht werken als hij zijn tekenstijl verfijnde en het volkse karakter van zijn vertellingen afzwakte. Sidonia, Jerom en Barabas moesten thuis blijven (hetgeen de geboorte van de reeks Jerom inluidde – je kon ze toch moeilijk werkeloos thuis laten zitten duimendraaien). En in de blauwe reeks draait het méér om avontuur, is Lambiek eerder een held dan een sukkel en draagt Wiske haar strikje in haar nek inplaats van op haar eierkopje.

Het negende blauwe reeks verhaal De sonometer telt dus drie helden, is avontuurgericht en is gebaseerd op – zeer summiere – aantekeningen van de meester.
De verwachtingen waren hooggespannen, de drie luxe edities (samen goed voor toch meer dan 1250 exemplaren) waren binnen een week bij voorintekening uitverkocht, en het boek is nog niet uit of het regent negatieve reacties. De tekeningen van Dirk Stallaert vindt men over het algemeen mooi (ik kan het daar overigens niet mee eens zijn), maar het verhaal vindt men tegenvallen.
Ik sta er misschien wat verder vanaf, ik erken de rol die Suske & Wiske speelden in de Europese stripgeschiedenis, maar ben geen echte fan.
Mijn verwachtingen waren aanzienlijk minder hoog gespannen.
En hoewel ik het tekenwerk de blauwe reeks geen eer aan vind doen; het verhaal viel me eigenlijk best mee.
Suske, Wiske en Lambiek raken door een foutief bezorgd pakje betrokken bij een uitvinding van formaat: een apparaat om stilte te creëren.
Natuurlijk zijn ook mensen met een minder nobele inborst daarin geinteresseerd; Lambiek, Suske en Wiske krijgen het aan de stok met de broeders van de drievingerige hand.
Standaard ingrediënten voor de klassieke avonturenstrip van de jaren vijftig. Francois Cortegianni schrijft er een soepel verhaal omheen.
Nieuw, spannend, fantastisch?
Nee.
Maar ook niet veel slechter dan veel van Vandersteen's eigen Suske en Wiske's, de reeks staat nou eenmaal niet bekend om doorwrochte scenarios's en ingewikkelde plotlijnen. Vandersteen ging niet voor niets weg bij het pretentieuzere Kuifje, de man had geen pretenties. Hij vertelde verhalen om zijn lezers te amuseren.

Het idee achter deze campagne – dat zoiets als een vervolg op de blauwe reeks maakbaar is – is een illusie. Maar misschien bezie ik deze stunt te serieus en is het allemaal alleen maar bedoeld om reuring te genereren rond het 75-jarig bestaan van Vandersteen's helden.
Dat is dan gelukt.
Standaard heeft weer wat centen in het laatje.
En Vandersteen kan er tevreden mee zijn: Suske & Wiske-lezers kunnen volgens mij namelijk best lol beleven aan De sonometer.

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!