Recensie Stomp De spoken van Knightgrave deel 1 t/m 3 HC
door Eric Maltaite & Stephan Colman

Over het eerste deel van Stomp De spoken van Knightgrave was ik laaiend enthousiast. Ook het tweede kon rekenen op een goede recensie. Maar nu de serie afgerond is en ik alle delen achtereen kon lezen valt het eindoordeel toch een ietsje-pietsje minder goed uit...
Hoe kan dat nou?
Wel... ik denk dat het allemaal iets teveel van het goede is.

Dat scenarist Stéphan Colman iets te vertellen heeft over het verleden van de mysterieuze Stomp is fijn.
In de moederstrip Baard & Kale komt de lezer weinig aan de weet over de man achter het masker, behalve dat hij aalglad is en steeds weer op onwaarschijnlijke wijze weet te ontsnappen. Zelfs als de man met de baard en de man zonder haar hem helemaal in de hoek gedreven hebben.
Dát gedeelte van De spoken van Knightgrave is dan ook helemaal in orde.
Colman vinkt verder keurig één voor één de vakjes af; waarom Stomp het boevenpad betrad, vanwaar dat masker, hoezo een witte hand als signatuur... Zelfs het sigarettepijpje en de smoking worden keurig geintroduceerd.
Er is veel tijd ingeruimd voor Stomp's jongste jaren, en die vormen het interessantste deel van dit verhaal (vandaar misschien mijn enthousiasme over deel één).
Ook het gegeven dat Stomp de spoken uit zijn verleden te ruste wil leggen en wraak neemt op iedereen die hem of zijn ouders kwaad berokkend heeft is te verklaren en voelt logisch.
Maar Colman wil heel duidelijk ook nógmaals benadrukken hoe geniaal Stomp wel niet is als schurk, dat hij overal een vinger in de pap heeft en overal mee weg komt.
Het verhaal springt daardoor van tijdlaag naar tijdlaag, wordt complexer dan nodig zou zijn geweest en – erger – door al die informatie blijft de man achter het masker nog steeds een beetje in de schaduw.
Colman heeft een kleine 300 pagina's nodig voor zijn analyse van Stomp en misschien is dat in dit geval gewoon teveel.

Waar ik – zelfs na drie albums van 90 pagina's – geen genoeg van kreeg is het tekenwerk van Eric Maltaite (de zoon van Will). Zijn tekenstijl is zeker geen slaafse kopie van die van zijn vader.
Maltaite's strips (je kent hem misschien van 421) worden weinig vertaald naar het Nederlands en dat is jammer. Hij heeft een licht karikaturale stijl die ook zeer geschikt is voor wat serieuzere verhalen.
Een stijl die tegenwoordig best populair is in de stripwinkel. Zijn bladindeling is ook heel fraai en let bijvoorbeeld eens op hoe hij de magpie (ekster) gebruikt om scenes in elkaar te laten overlopen.
De tekeningen van Stomp zijn zeker de moeite waard, iets wat wellicht verklaart dat de eerste twee delen van De spoken van Knightgrave inmiddels helemaal uitverkocht zijn.
Concluderend ben ik na drie delen niet meer zo enthousiast als bij aanvang, maar toch blij met deze diepte-analyse van een stereotype jaren-vijftig-strip-aartsschurk...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!