Recensie Het kerkhof der onschuldigen HC 1. Oriane en de Dodenorde
door Xavier Fourquemin & Philippe Charlot

Xavier Fourquemin en Philippe Charlot kent u wellicht van de successerie De wezentrein. Dat zou op zich al een reden zijn om hun nieuwste tweedelige reeks Het kerkhof der onschuldigen een kans te geven.
Verdere redenen zouden kunnen zijn dat Fourquemin (met andere scenaristen) meer zeer interessante strips op zijn naam heeft staan zoals Miss Endicott & De legende van het wisselkind.
De man heeft een zeer prettig ogende, licht karikaturale tekenstijl.
Virtuoos is hij niet, waardoor zijn tekeningen iets onbevangens en levendigs hebben. Ik vind het vooral heel sympathiek overkomen.
Het verhaal is – net als bij De wezentrein – weer dik in orde en hoewel – net als in vrijwel alle albums waar Fourquemin aan werkt – fantasy een wezenlijk verhaalelement is, overtuigde Oriane en de Dodenorde me volledig.

Oriane is een nogal opstandige apothekersdochter die zich verzet tegen het gebruik om een vrouw levend in te metselen ter ere van de heilige Liga. Jonas houdt zich in de buurt op, op zoek naar de stoffelijke resten van zijn vader die tijdens de Bartholomeusnacht omkwam.
Als Jonas in moeilijkheden komt schiet Oriane hem te hulp, een karaktertrekje dat haar nog flink in de problemen zal brengen. Ze probeert namelijk ook haar vader, die beschuldigd wordt van alchemie, te redden en wordt als gevolg daarvan zélf als kluizenaarster ingemetseld!
Nu is het de beurt aan Jonas om háár te redden. Inmiddels heeft hij zich – ongevraagd en per ongeluk – verzekerd van de hulp van een heuse huurling.
Aan het eind van dit eerste deel is nog lang niet alles duidelijk, maar wel dat Oriane's vader een bétere alchemist is dan iedereen dacht...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!