Recensie Rode Ridder
250 De uitverkorene &
251 De gevangene
door Fabio Bono & Marc Legendre naar Willy Vandersteen

Stripfiguren hebben het maar makkelijk: Sommige blijven eeuwig jong, anderen krijgen gewoon een facelift aangemeten op kosten van de uitgeverij. Johan de Rode Ridder gaat alweer zoveel jaar mee dat ze bij Uitgeverij Standaard meenden er maar eens wat cosmetische hulp tegen aan te moeten gooien.
Oude tekenaar en schrijver er uit, Marc Legendre (die heeft immers met Amoras bewezen een nieuwe doelgroep aan te kunnen) en Fabio Bono er in.
Bono kennen we van Katharen en De tempelier. Ridders tekenen is voor hem dus geen probleem. Hij lijkt wel wat moeite te hebben met het tempo waarin De Rode Ridder zijn avonturen beleeft: Het tekenwerk oogt goed, maar wie beter kijkt ziet dat Bono zich heeft moeten haasten en beter kan. Wat niet wegneemt dat Johan er door deze make-over een stuk frisser en eigentijdser uitziet dan voorheen. Het zou een reden kunnen zijn voor stripliefhebbers die de serie totnogtoe niet volgenden hem een kas te geven, maar het kan voor verzamelaars van de serie evengoed een reden zijn om áf te haken.
Mij haalde het over de streep de opvallend gekleurde ridder na hem jaren genegeerd te hebben weer eens mee naar huis te slepen.
En zowaar, deze eerste twee delen vielen met niet tegen.
In deel 250 De uitverkorene ontmoet Johan de 'heks' Allis, die zich verzet tegen Malfrat de wrange, die het leen op brute wijze overgenomen heeft van Lord Landwin. 'De wrange' past prima bij 's mans praktijken, hij is een despoot van het zuiverste water die geen mededogen kent en nauwelijks menselijk lijkt.
Zoveel onrecht kan Johan niet negeren en bovendien blijkt Allis de uitverkorene, waar Merlijn op gezinspeeld heeft en die Johan geacht wordt naar het hof van Koning Arthur te brengen. Als Allis gevangen genomen wordt door Malfrat ziet de Rode Ridder zich in deel 251 De gevangene gedwongen haar te gaan bevrijden.

Sodeju, het gaat er niet zachtzinnig aan toe in deze gepimpte Belgische klassieker. Onze ridder wordt geplaagd door schuldgevoel over de Kruistocht waar hij aan deelnam en Malfrat schotelt wie hem tegenwerkt in stukjes voor aan wie mocht overwegen dat in de toekomst te gaan doen.
Maar het werkt. De Rode  Ridder blijft een pulpstrip, maar heeft haar wat stoffige en suffe image met deze twee delen al behoorlijk van zich afgeschud!

(HH)

Interesse? Koop het album hier!