Recensie Odyxes 1 De tijdreiziger
door Steven Lejeune & Christophe Arleston

Naast 'honderden' albums rond Lanfeust en het universum van Troy vond scenarist Christophe Arleston ook nog tijd voor nieuwe projecten. Zo heeft hij ondertussen al weer negen delen Ythaq, drie albums van Elixers en Sinbad en 7 strips van De wouden van Opaal op zijn naam staan. Daar voegt hij nu alwéér een nieuwe reeks aan toe: Odyxes.
Neemt de man niet een beetje teveel hooi op zijn vork?
Goed; hij verspilt zijn tijd niet aan zoiets onbenulligs als menselijke betrekkingen als we zijn opdracht voor in het boek mogen geloven: 'Ik hou van niemand', maar hoeveel rek zit er in de creativiteit van de man?
Nou... behoorlijk veel.
Odyxes 1 De tijdreiziger is eigenlijk een prima strip; een verrassende strip zelfs!
De hedendaagse student medicijnen Oscar Rimbaud valt in slaap in de metro en wordt wakker... op de Middellandse Zee! Hij bevindt zich plotseling op een Grieks schip, middenin een hevige storm. Nachtmerrie. Ja, en dan ook nog eens een waaruit je niet kunt ontwaken.
Oscar is op de één of andere manier teruggereisd in de tijd en heeft de plaats ingenomen van ene Odyxes, een Griekse kapitein die 2000 jaar geleden leefde.

Hij zet koers naar Egypte om de opgelopen averij te laten herstellen. Maar reparaties kosten geld.
Om daar aan te komen legt Oscar verrassend veel daadkracht aan de dag: Hij gebruikt zijn 20e eeuwse kennis om een handeltje op te zetten...
in drank! Het succes is zó groot dat ook de interesse van ongure elementen uit de Egyptische samenleving wordt gewekt.
Eén van hen begrijpt de situatie van Odyxes maar al te goed...

De tekeningen van nieuwkomer Steven Lejeune (die wel van iedereen houdt) zijn prima, vergelijkbaar met het tekenwerk in de andere strips van Arleston en zullen door de gekozen periode niet alleen fantasy-liefhebbers, maar ook liefhebbers van historische strips tot de verbeelding spreken.
Het verhaal dat Arleston ons hier voorschotelt is helemaal OK. Het thema mag dan niet helemaal origineel zijn (het komt de laatste tijd veel voorbij in strips); de manier waarop hij het uitwerkt, daar valt niets aan af te dingen.
Laat 'm maar schuiven, die Arleston...
En laat 'm vooral maar schríjven!

(HH)