Recensie Whaligoe 1
door Virginie Augustin & Yann

Aan de voorkant van het eerste deel van het tweeluik Whaligoe is duidelijk af te lezen met wat voor een strip we hier te maken hebben: Kerkhof, marmeren engel, maanlicht en een slapende deerne in een jurk die meer stof bevat dan strikt noodzakelijk. De romantiek druipt er vanaf!
Het verhaal – dat speelt in 1815 – gaat dan ook over een schrijver van het romantische soort: Douglas Dogson.
Douglas worstelt met zijn inspiratie en met zijn muze. Ze doet hem niet zo veel meer en andersom is dat nog veel erger. Het heilige vuur is uitgedoofd.
Beiden zijn nog samen omdat ze de hoofdstad halsoverkop moesten verlaten in verband met een zedenzaak. Omdat de paarden uitgeput zijn besluiten ze maar te overnachten in het onbetekenende dorpje Whaligoe, waar het enige vertier bestaat uit het aanschouwen van hanegevechten. Aanvankelijk laat het dorp ze koud, maar beiden vinden er toch iets dat hun naar vertier en mystiek hunkerende zielen nieuwsgierig maakt...

Schrijver Yann weet het sfeertje uit de tijd van de grote romantici uitstekend te treffen, al is Speranza – de opgedroogde muze – misschien iets te vrijgevochten voor die tijd. De mix met de Keltische sfeer in het dorp werkt goed, en de romantische dood loert vanachter elke kromme boom op mogelijke slachtoffers.
De tekeningen van Virginie Augustin (Alim de leerlooier) zijn vol leven en kracht. Vooral de landschappen, kliffen en kerkhoven zijn bijzonder sfeervol op papier gezet.
Denk aan een mix tussen Het bloed van de Porphyres en Percy Shelley en eigenlijk minstens zo goed als die beiden.
Alleen valt er uit dit ene deel nog niet genoeg op te maken over de richting die het verhaal op zal gaan. Maar de stukken zijn opgesteld en we zijn benieuwd naar het schaakspel dat er uit zal volgen...

(HH)