Recensie De rattenvanger van Hamelen HC
door Andre Houot

In de tijd dat het stripweekblad Pep Nederlandse striptekenaars en -schrijvers aantrok was er – vooral onder de tekenaars – een ware competitie gaande. Met name Dick Matena en Fred Julsing (beiden ex-Toonder-studios) gingen de strijd met elkaar aan. Julsing won als het op gedetailleerd tekenen aankwam, maar Matena is vermoedelijk een betere striptekenaar. Druk bezig elkaar de loef af te steken, werden ze volkomen verrast toen een nieuwe tekenaar uit het niets opdook: Daan Jippes.
Julsing en Matena met de handen in het haar.
Wat een tekenaar!
Jippes verdween na slechts één album echter even geruisloos als hij opdook. Matena legde zich na Pep toe op de volwassen strip (Virl, Mythen, Lazarus Stone) en later zelfs op het verstrippen van de literatuur (De Avonden, Kaas, Kort Amerikaans), Julsing ging aan de slag voor Malmberg. Kinderstrips maken.
Zijn drukke tekenstijl, die in zwart-wit soms bijna 'onleesbaar' werd, ruilde hij in voor een heldere, veel eenvoudiger ogende stijl ergens tussen Moebius en Toonder in. Zijn Malmberg sprookjes zijn – in mijn ogen – de beste strips die hij ooit heeft gemaakt. Eén van die sprookjes was De rattenvanger van Hamelen.
Het is interessant deze klassieke Julsing-strip eens te vergelijken met een deze maand verschenen andere stripversie van dit oeroude verhaal, die van André Houot.
Sprookjes liggen niet echt niet vast. Er worden steeds elementen aan toegevoegd en weer andere gebeurtenissen verdwijnen uit de verhalen. Julsing's Rattenvanger loopt voor de kinderen goed af, en is een over het algemeen vrij licht verhaal met heldere kleuren. Houot's versie is veel grimmiger. Zijn rattenvanger is een griezel van het zuiverste water. Van een kinderstrip kunnen we hier niet meer spreken en een happy end zit er ook niet in. De dreiging gaat in deze versie niet alleen uit van de rattenvanger; de bewoners van Hamelen zijn zelf net zo erg.
Zo niet erger...

Houot – die eerder de in het Nederlands vertaalde strip De plaag maakte – weet heel goed een Middeleeuwse sfeer neer te zetten en zijn tekeningen worden hoe langer hoe beter. Ze hebben veel weg van die van Bourgeon ten tijde van De gezellen van de schemering.
Houot heeft ook erg zijn best gedaan op het stadje Hamelen en dan met name op de architectuur, waarbij hij moeilijke perspectieven niet uit de weg gaat.
Overtuigend getekend en goed verteld. Met De Rattenvanger van Hamelen toont Houot aan dat stripbewerkingen van sprookjes ook voor volwassenen zeer geschikt zijn.
Nu maar hopen dat hij zelf ook de smaak te pakken heeft gekregen en er – net als Julsing destijds – een serie mee opzet...

(HH)