Recensie Typhaon HC
door Guillaume Sorel & Dieter

Striptekenaar Guillaume Sorel is na het literaire uitstapje De laatste dagen van Stefan Zweig weer terug bij af: Bij de lugubere verhalen.
Sorel tekende aan het begin van zijn carrière vijf griezel-albums van de reeks Dodeneiland die in het Nederlands door Arboris werden onder gebracht in de reeks Lugubere verhalen.
Sorels teken/schilderstijl heeft precies het barokke en groteske dat een goede horrorstrip uittilt boven een middelmatige. De sfeer druipt van de pagina's, maar een horrorstrip... is dat niet zo'n beetje het laagste van het laagste?
Tja, eerlijk is eerlijk: voor het verhaal hoef je een horrorstrip of -film doorgaans niet aan te schaffen. Toegeven dat je horror leuk vindt staat gelijk aan culturele zelfmoord.
Je kunt nog zoveel literatuur in je kast hebben staan; als er ook horror in staat mag je rekenen op opgetrokken neuzen.
Wat er zo leuk is aan goede horror valt niet uit te leggen, dat snap je of dat snap je niet.

Typhaon is een Vliegende Hollander-strip. Eleonore drijft in een roeiboot rond op zee en wordt opgepikt door de bemanning van de Typhaon. Geluk hebben, zou je zeggen, maar ze belandt een beetje van de regen in de drup, want er is iets met die bemanning aan de hand.
Iets dat te maken heeft met de wieren in de Sargasso-zee.
Iets naargeestigs...
Uitgeverij Casterman heeft de twee delen van deze strip – die aan het begin van dit millennium al in Frankrijk verscheen – nu voor de Nederlandse markt gebundeld tot één harde kaft.
Scenarist Dieter (Patje van het Groenewoud, Neve) vertelt een intelligent, maar inderdaad wat ongeloofwaardig verhaal. Hij houdt ondertussen de lezer wel bij de les en terwijl hij – treiterig langzaam – het mysterie ontrafelt haalt hij horror-iconen als de Kraken en Frankenstein en Edgar Allan Poe aan.
Dik in orde, maar dit album moet je niet kopen voor het verhaal.
Dit album moet je kopen voor de prachtige en sfeervolle illustraties van Sorel.
Die man snápt namelijk hoe je moet griezelen...

(HH)