Recensie Marina 1 De kinderen van de Doge
door Matteo & Benoit Zidrou

Een nieuw album van Benoit Zidrou is iets om naar uit te kijken.
Soms valt de man me tegen – zoals bij Moederkillers, maar doorgaans zijn z'n verhalen zwaar OK.
Bovendien verrast hij zijn lezers door keer op keer met een totaal andersoortig verhaal op de proppen te komen en daar een onbekende, maar er naadloos bij passende, tekenaar bij te zoeken.
De tekenaar van zijn nieuwste creatie Marina is niet helemaal een onbekende; Matteo werkte eerder met Zidrou aan Requiem, een strip die ik las voor Zidrou aan zijn zegetocht door de stripwereld begon en waarvan ik me nu pas besef dat 't zijn eerste volwassen album was, nadat hij eerder werkte aan jeugdstrips als Dokus de leerling, Tamara en Vlooienbaal.
De tekeningen van Matteo zijn er sinds Requiem aanzienlijk op voorruit gegaan; hij schildert ze tegenwoordig direct in kleur met een resultaat dat in de buurt komt bij het werk van Marini.

Zidrou mag dan eerder met Matteo samengewerkt hebben, dat wil niet zeggen dat Marina een herhaling van zetten is: De scenarist waagt zich – eigenlijk voor 't eerst – aan een historische strip én aan een stripreeks.
Marina speelt zich af in het historische Venetië. De Doge heeft besloten zijn dochter te ruilen met de zoon van de Turkse sultan als teken van vriendschap tussen beide heersers, maar een groep piraten vermoordt de zoon van de sultan en neemt de kinderen van de Doge gevangen.
Terug te bezorgen na het betalen van een losprijs.
De kinderen. Meervoud?
Ja, want niet alleen de dochter van de Doge – Marina – was aan boord, ook diens zoon Zuana bevond zich, tegen de afspraak in, op het schip.
Van zijn dochter wil de Doge wel af, graag zelfs, maar zijn zoon, da's een ander verhaal...

Eeuwen later is professor Federico Boccanegra bijzonder opgetogen als in Venetië eindelijk La Pantegana boven water komt, de zeemeermin zonder staart, de vervloekte dochter van de Doge.
Hoe Zidrou de belevenissen van Marina en de professor met elkaar gaat verbinden moeten we afwachten, maar hij zet met het eerste deel De kinderen van de Doge een prima strip neer die smaakt naar meer.
Het leest allemaal zeer soepel alsof Zidrou nooit anders gedaan heeft dan historisch stripreeksen schrijven.
Onvoorstelbaar, maar het lijkt erop dat Zidrou het 'm weer gaat lappen!

(HH)