Recensie De Wezentrein 1 HC Jim
door Xavier Fourquemin & Philippe Charlot

Xavier Fourquemin verraste begin dit jaar met zijn voortreffelijke Miss Endicott, dat hij tekende op scenario van Jean-Christophe Derrien. De wezentrein is geschreven door Philippe Charlot, eveneens een onbekende in Nederland, hij schreef eerder mee aan Karma Salsa.
Fourquemin's tekeningen zien er weer aantrekkelijk uit en de setting is deze keer meer historisch dan magisch.
De wezentrein uit dit verhaal bestond echt. In de grote steden van Amerika dwaalden in de tweede helft van de 19e eeuw veel weeskinderen rond die zich in leven trachtten te houden met kleine diefstallen. Dominee Charles Loring Brace trok zich hun lot aan en bedacht een 'elegante' oplossing. De kinderen werden per trein naar het platteland vervoerd waar kinderloze ouders of boeren, die wel een hulp in de huishouding of een knecht konden gebruiken, ze kosteloos konden oppikken. Er was zelfs een niet-goed-geld-terug (al werd er niet voor de kinderen betaald) garantie: Wie niet tevreden was kon het kind bij een volgende wezentrein gewoon weer inleveren.
Natuurlijk werd er misbruik gemaakt van de kinderen: Sommigen kwamen in liefdevolle gezinnen terecht, maar de meesten moesten gewoon keihard aan het werk. De Children Aid Society was daar in zoverre op voorbereid dat meisjes boven de twaalf niet geplaatst werden om sexueel misbruik niet aan te moedigen. Voor het overige ging men er vanuit dat hard werken met een gevulde maag beter was dan verhongeren op straat in New York.

Joey en Jim maken in dit eerste album Jim deel uit van een transport. Strikt genomen zijn ze geen wezen, hun vader leeft nog, maar is een dronkenlap en een nietsnut. Als hij opduikt op het perron is het niet om hen liefdevol weer in zijn armen te sluiten, maar om geschikt van hun zusje Anna af te komen.
Jim blijft echter met kinderlijk vertrouwen hopen dat het op een dag weer goed zal komen en ze gedrieën weer bij hun vader gaan wonen.
De typering van Fourquemin en Charlot is erg goed. De weduwe Goswell die het transport zal leiden is van het naïeve religieuze soort dat vol goede bedoelingen de aard der mensen onderschat. Haar assistent Mr. Coleman lijkt sympathiek, maar niet te beroerd om een moreel oogje dicht te knijpen als hij wat kan bijverdienen.
De wezentrein geeft een goed beeld van de tijd en het onderwerp en dankzij een omgekeerde flashback (naar de toekomst in plaats van naar het verleden) waarin ene Harvey Young gedeprimeerd rondhangt op treinperrons en tevergeefs tracht inzage te krijgen in de archieven van de Children Aid Society kijk ik reikhalzend uit naar het afsluitende deel.

(HH)