Recensie Michel Bussi HC 01 Ogen zo blauw
door Nicolai Pinheiro & Fred Duval
Uitgeverij Daedalus

De massa en de media vinden het altijd bijzonder hoopvol als er bij een ramp een baby’tje levend onder het puin vandaan komt; wanneer een heel gezin omkomt maar één jong kind de ramp overleeft.
Heb ik altijd vreemd gevonden. Misschien heb ik niet het heilige ontzag voor het leven dat ik zou moeten hebben, maar dat is toch verschrikkelijk? Als enige overleven zonder dat je enige herinnering aan je ouders, je broers en je zussen hebt kunnen vormen…
Michel Bussi is een boekenschrijver die dit gegeven als uitgangspunt nam voor zijn roman Un avion sans elle. Uitgeverij Daedalus heeft al vaker verstrippingen van romans gepubliceerd en is van plan rond Michel Bussi's boeken een stripreeks te maken, waarvan Ogen zo blauw het eerste deel is.
Eerder verstripte Fred Duval al voor collectie Vrije vlucht Michel Bussi's boek Zwarte waterlelies, getekend door Didier Cassegrain. Een fantastisch boek dat in een mum van tijd volledig uitverkocht raakte!

Het verhaal in het kort: Er stort een vliegtuig neer in de Jura en er is slechts één overlevende: Een nog zeer jonge baby. De baby is niet te identificeren – er waren twee meisjes van dezelfde leeftijd aan boord – en de grootouders van beide baby’s maken aanspraak op de overlevende.
Bussi speelt een klassieke troef uit: de familie van Lyse-Rose, De Carvilles, zijn steenrijk; de Vitrals, de grootouders van Emilie, zijn eenvoudige frietverkopers. Er brandt en hevige strijd los rond het baby’tje die aanvankelijk gewonnen wordt door de frietverkopers, hoewel De Carvilles de middelen hebben en zelfs proberen De Vitrals om te kopen.
Naast de strijd tussen de twee families die de overlevende claimen heeft ook het meisje – dat als een soort compromis de naam Lylie heeft gekregen, een samentrekking van de twee babynamen – tijdens haar achttien levensjaren de nodige problemen ondervonden.
Maar het de zit door De Carvilles betaalde privédetective Crédule Grand-Duc zelfs na achttien jaar onderzoek niet lekker: De rechter heeft beslist dat de baby Emilie is, maar hard bewíjs is daar in al die jaren niet voor gevonden.
Als hij nog één keer zijn papieren doorneemt voor hij een eind wil maken aan zijn waardeloze leven ziet hij met één blik hoe de zaak in elkaar steekt. In de krant waarin het ongeluk verslagen wordt staat een aanwijzing die achttien jaar geleden nietszeggend was, maar nu álles onthult!

Fred Duval is een bekende in de stripwinkel, hij schrijft doorgaans langlopende stripreeksen als Carmen McCallum, Hauteville house, Travis en Uur U.
Met deze tweede Michel Bussi-verstripping bewijst hij dat hij ook díkke boeken schrijven kan: Je bent wel even zoet met de 174 pagina’s die Ogen zo blauw in beslag neemt. Duval neemt de tijd voor een complex verhaal dat de heftige emoties van beide families niet uit de weg gaat.
Het tekenwerk en de inkleuring komen voor rekening van Nicolai Pinheiro, een nieuwkomer die toegankelijk ogend, vrij glad werk aflevert. De personages zijn dankzij z’n heldere tekenwerk goed uit elkaar te houden; hij levert degelijk vakwerk.
Ogen zo blauw is een album waarvan je de ontknoping niet zo 1-2-3 ziet aankomen: het zit geraffineerd in elkaar!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!