Recensie Luister, mooie Marcia HC
door Marcello Quintanilha
Uitgeverij Concerto Books

Angoulème is een prestigieus Frans stripfestival waar elk jaar één album tot beste boek van het jaar verkozen wordt. In het verleden sleepten stripalbums als De maagd en de neger van Judith Vanistedael; De arabier van de toekomst van Riad Sattouf; Jeruzalem van Guy Delisle en De dagelijks worsteling van Manu Larcenet de prijs in de wacht. Terechte winnaars die ook naar het Nederlands vertaald werden, maar als je het lijstje prijswinnaars bekijkt zie je ook veel boeken en stripmakers waar we in Nederland nog nooit van gehoord hebben.
Missen we daar wat aan? Dat is maar de vraag...
Niet zelden kiest een ‘officiële’ commissie een nauwelijks leesbaar boek of een topzwaar pretentieus werk waar zelfs de bovengemiddeld geïnteresseerde striplezer wel zonder kan.
Meer kunst dan strip.
De prijswinnaar van 2022 leek me typisch zo’n geval.
Concerto Books vertaalde het, dus ik heb het toch maar even een kans gegeven.

De eerste indruk is niet best: Luister, mooie Márcia is zo’n beetje het lelijkst getekende album dat ik de laatste jaren zag: vooral de kleuren vond ik niet om aan te zien. Márcia, haar vriend en dochter zijn paars en Márcia’s collega’s hebben respectievelijk een groene of een lichtblauwe gelaatskleur!
Gras is blauw, de lucht groen en verder hanteert de Spaanse stripmaker Marcello Quintanilha veel pasteltinten als roze, lichtblauw, lichtgeel en lichtgroen.
Márcia en haar dochter Jacqueline zijn nogal gezette dames en vooral Jaqueline kleedt zich afschuwelijk.
Lelijk, lelijk, alles is lelijk!
Maar… als je de strip begint te lezen blijkt Marcello wél een verhaal te kunnen vertellen.

Jacqueline is onhandelbaar. Márcia is een verpleegster en ze heeft het beste met haar dochter voor, maar die trekt zich werkelijk geen reet van haar moeder aan. Ze heeft een grote waffel, hangt de hoer uit en heeft gevaarlijke vriendjes. Hoe meer Márcia haar waarschuwt hoe meer tegengas Jacqueline geeft.
Het is soms bijna pijnlijk om de tekstballonnen te lezen.
Márcia’s vriend Aluísio is ook niet tegen Jacqueline opgewassen, maar laat zich toch door Márcia overhalen Jaqueline een beetje in de gaten te houden.
Daar krijgt hij behoorlijk spijt van…
Quintanilha’s verhaal is hard, maar boeiend.
Het wordt goed verteld en de maker zet een geloofwaardige wereld van armoede en uitzichtloosheid op papier. Hoewel er naar het eind toe zelfs een beetje licht aan de horizon gloort schetst de maker toch voornamelijk een verrotte wereld. Reken niet te veel op een happy end, want zo’n soort strip is dit prijswinnende album niet.
Sterk is ook dat de maker Márcia – ondanks alle ellende – niet bij de pakken neer laat zitten: ze is een sterke vrouw die in weerwil van de gebeurtenissen overeind blijft.
En die ‘lelijke’ tekeningen? Ik zal niet zeggen dat ze Márcia’s wereld perfect illustreren en dat ik ze op het laatst mooi ben gaan vinden, maar als je eenmaal aan de strip begonnen bent detoneren ze ook weer niet met het verhaal.

Interessante strip, maar of ik het verkozen zou hebben tot beste album van dit jaar…
Dat denk ik niet.
Daar is met name het tekenwerk nét te alternatief voor.

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!