Recensie Een geschiedenis van de Velvet Underground HC
door Prosperi Buri
uitgeverij Concerto Books

Samen met een vriend had ik een bandje en we speelden op een feestje. Er kwam een bleke jongeman op me af en vroeg of we ook nummers van Lou Reed konden spelen.
Zéker! The Velvet Underground was één van m’n favoriete bands, en ik had mezelf zo’n beetje gitaar leren spelen met nummers van Lou Reed & The VU.
Ik noemde een titel of vijf, zes waar hij uit kon kiezen:
    ‘Waiting for the man, Pale blue eyes, Sweet Jane… Heroin zou misschien ook nog kunnen...’ Ik zag aan zijn blik dat ‘t ‘m niet echt beviel.
    ‘Niet goed?’ vroeg ik.
    ‘Heb je geen vrólijk nummer van Lou Reed?’

Een vrolijk nummer van Lou Reed, haha.
Ik geloof niet dat ‘t bestáát!
Geen mens associeert de man – en de band - met ‘grappig’.
Toch heeft de Franse stripmaker Prosperi Buri een bij tijd en wijle grappig stripalbum gemaakt over de The Velvet Underground.
Het is met name de manier waarop Buri Lou Reed portretteert die de strip geinig maakt:
Hij zet Lou Reed neer als een brutaal baasje die nauwelijks bemoeienis van anderen tolereert. Met zichtbaar genoegen schuift hij bandleden die hem in de weg zitten aan de kant.
Aanvankelijk zijn hij en John Cale dikke maatjes, maar twee kapiteins op één schip is al meer bands opgebroken. Lou schopt Cale uit de band, hij zit er niet mee en huurt de beïnvloedbare en gezeg’lijke Doug Yule in om bas te spelen. Tot hij uiteindelijk gedesillusioneerd zichzélf ontslaat en The Velvet Underground nog een tijdje zonder echte voorman laat doorploeteren.
Lou gaat terug naar… zijn ouders!
Rock & roll, hoor...

De manier waarop Buri Een geschiedenis van de Velvet Underground vertelt maakt het tot een echte strip – iets wat niet altijd lukt met stripbiografieën van muzikanten. Hij heeft van Reed een echt stripkarakter gemaakt, een soort boosaardige Calvin (Calvin & Hobbes) en Buri's manier van werken doet me denken aan de moderne Franse strips van bijvoorbeeld Lewis Trondheim & Manu Larcenet.
Ook is de strip geen opeenstapeling van feitjes, maar een echte – zij het ingedikte – en geloofwaardige geschiedenis van de band.
Van een aspéct daarvan in ieder geval...
Ik denk dat Prosperi bewust voor het voorzetsel ‘Een’ in de titel gekozen heeft, want er valt natuurlijk méér over de VU te vertellen. ‘De’ geschiedenis van de Velvet Underground zou een dikker stripalbum moeten worden.


Een geschiedenis van de Velvet Underground is karikaturaal van karakter en moet ook zo gelezen worden, maar er staan toch wat feiten in die zelfs de doorgewinterde VU-liefhebber misschien ontgaan zouden kunnen zijn.
Zo schijnen The Yardbirds de eerste band geweest te zijn die een VU-nummer gecoverd hebben en geeft Buri een sluitende verklaring voor het feit dat de bandleden op een bepaald moment de hele dag een zonnebril op hun neus hadden.
Kortom; de strip biedt iets voor de kenner en de leek.
Eén ding stoort me wel: het taalgebruik.
Als Lou Reed hem uit de band zet krijgen we uit John Cale’s mond te horen:
    ‘Boehoehoe… hoe kun je zo gemeen zijn!’
Dat is niet grappig, dat is infantiel!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!