Recensie De kunst van het sterven Arboris XL 2
door Philippe Berthet & Raule

Philippe Berthet's collectie Zwartlijn is alweer ter ziele...
Na drie delen in softcover besloot de uitgever – vervuld van oneindige wijsheid – deel vier in een hárde kaft op de markt te brengen.
Zucht. Ik zal maar niet proberen die beslissing te doorgronden...
In Frankrijk loopt de serie gewoon door, maar voor Nederland was het schlüss. Gelukkig was Arboris nog op zoek naar geschikte titels voor haar nieuwe reeks Arboris XL. Het vijfde Zwartlijn-album De kunst van het sterven heeft daar nu onderdak gevonden.

Berthet doet met Zwartlijn wat hij heel vroeger ook al met de Dupuis Berthet-reeks deed: Detective-verhaaltjes vertellen met steeds een andere schrijver. Dat houdt het heel gevarieerd, elk van hen heeft zo z'n eigen specialiteit. Berthet past zijn tekeningen aan bij de sfeer van de verhalen.
Zo is De kunst van het sterven – dat zich in Barcelona afspeelt – veel lichter en zonniger dan de gemiddelde detective-strip.
Grafisch gezien zijn de leden van de Spaanse misdaadorganisatie, waartegen Martin het opneemt, een goede vondst: ze zijn van top tot teen bedekt met tatoeages van letters en tekens.


Het verhaal van Raule (Arthus trivium, Jazz Maynard) is prima. De Parijse politieman Philippe Martin raakt privé betrokken bij een moordonderzoek in Barcelona. Zijn naam duikt op in de afscheidsbrief van een zelfmoordgeval. Martin zou – zonder dat hij daar enige weet van had – haar biologische vader zijn...
Hoewel hij geen jurisdictie heeft in Barcelona kan Martin het niet laten zélf een onderzoek in te stellen.
Raule vertelt een goed doortimmerd en logisch verhaal, zonder al te veel pretenties. Precies wat een tekenaar als Berthet nodig heeft.
Hopelijk is zijn collectie Zwartlijn bij uitgeverij Arboris wél in goede handen!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!