Recensie Paul Panter
1. Het dodenmeer door Maurice Tillieux &
2. De vrachtwagens van de duivel
door Jean-Luc Delvaux, Francois Walthery & Etienne Borgers

Wie is Paul Panter?
Toen uitgeverij Dupuis met Sprint startte – een nieuw tijdschrift voor de jeugd – tekende Maurice Tillieux daarvoor de detectivestrip Het dodenmeer.
Hij begon aan een tweede verhaal De vrachtwagens van de duivel, maar wegens het opheffen van Sprint strandde dat verhaal na slechts enkele pagina's.
Het eerste Paul Panter-avontuur verscheen in 1957 in album en Tillieux zette diens avonturen op iets andere wijze voort in de klassiek geworden Guus Slim-reeks.
In 1978 wordt Paul Panter herdrukt in de reeks Jeugdzonden, raakt uitverkocht en vergeten...
...Nou, niet helemaal...

Francois Walthery (Natasja), een vriend van Tillieux, is dat tweede onafgemaakte verhaal nooit helemaal vergeten. 'Wat zat er in de koffer die op de derde pagina ontvreemd wordt uit een van de weg geraakte personenauto?', vraagt hij zich af.
Vijftig jaar na dat eerste album geeft hij samen met Etienne Borgers antwoord op die vraag door Tillieux' verhaal af te maken. De vrachtwagens van de duivel wordt getekend door Jean-Luc Delvaux (De Markies, Jacques Gipar).
Diens tekenwerk ziet er op het eerste gezicht goed uit – vooral zijn autootjes zijn fraai – maar hij kan toch niet tippen aan dat van Tillieux. Wie wèl?
Storender vind ik zijn inktwerk, waarvan ik vermoed dat hij het met de computer gedaan heeft. Het heeft daardoor een gelikt, modern tintje meegekregen dat niet past bij een ouderwetse avonturenstrip als Paul Panter.
Het verhaal rond gestolen documenten is weinig origineel en Panter heeft eerlijk gezegd een rotkarakter, waardoor het voor de lezer lastig is zich met hem te identificeren.

Het eerste Paul Panter-verhaal Het dodenmeer kreeg een opfrisbeurt en verscheen met Tillieux' platen van het tweede onafgewerkte verhaal en een dossier in een fraaie hardcover, waar De vrachtwagens van de duivel qua uitvoering bij aansluit.
Het hoofdstuk Paul Panter wordt een halve eeuw na conceptie fraai afgerond maar na herlezing moet ik concluderen dat het album in 1978 min of meer terecht ondergebracht werd in de reeks Jeugdzonden.
Paul Panter is eerder een vingeroefening voor Tillieux' latere werk met Guus Slim dan een vergeten meesterwerk...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!