Recensie Murena 10 Het banket 
door Theo & Jean Dufaux

De Canadese singer-songwriter Fred Eaglesmith zag ik enkele malen live in actie. Twee keer vóór hij zijn muzikale maatje Willie P. Bennett verloor, één keer tijdens en enkele malen daarna.
Bennett was ooit op een festival aankomen lopen in full-on hippieoutfit en had geroepen: 'Hey guys, need a harmonica-player?' Waarom niet? En vanaf dat moment was Willie een vast lid van Eaglesmith's band. Hét lid. Hij speelde naast harmonica ook electrisch verstrekte mandoline (zoals je zou vermoeden dat Jimi Hendrix dat aangepakt zou hebben), zong en verwisselde Fred's snaren als die er weer eens een naar de filistijnen geramd had.
Maar Willie betekende meer dan dat, hij was het hart van Eaglesmith's band.
En toen werd Willie ziek. Het eerste Eaglemsmith optreden dat ik zonder Willie (toen die in het ziekenhuis lag) zag, was Fred de weg volledig kwijt. Zonder Willie lukte het niet. En toen ging Willie dood.
Alle keren dat ik Eaglesmith daarna nog zag was het gemis van Willie voelbaar. Bij het publiek, maar vooral ook bij Eaglesmith zelf. Wanhopig zocht hij naar ander wegen, andere muzikanten, maar zoals het met Willie was, werd het nooit meer...

Eenzelfde soort idee kreeg ik bij het lezen van het eerste album van Murena dat na de dood van tekenaar Philippe Delaby verscheen, Het banket. Delaby overleed plotseling en veel te jong.
Dufaux – de schrijver van de strip – overwoog te stoppen, maar Delaby's vrouw haalde hem over de resterende zeven van de 16 geplande albums af te maken met een nieuwe tekenaar.
Theo (De lemen troon, De verschrikkelijke paus) is een uitstekend tekenaar, zijn stijl wijkt natuurlijk iets af van die van Delaby. Moet ook. Hij moet – dat vond ook Dufaux – het op zijn éigen manier doen. Weinig op aan te merken. Zijn tekeningen zijn soms wat frivoler dan die van Delaby en Theo houdt overduidelijk van platen met veel decors. De grafische vondst op de laatste pagina met de christus-figuur is bijvoorbeeld fenomenaal.
Het probleem ligt meer bij de schrijver, die een zwalkend verhaal vertelt, waarin het gemis van zijn vriend en mede Murena-schepper erg voelbaar is. Dufaux zadelt Murena op met geheugenverlies na een woest straatgevecht. Hij lijkt op sterven na dood, maar staat op 'uit de dood'. De symboliek ligt er duimendik bovenop. Dufaux werkte met vele, vele striptekenaars, maar zijn relatie met Delaby was bijzonder, persoonlijker. Net zoals Fred het niet kan zonder Willie en Uderzo het zonder Goscinny niet voor elkaar kreeg, kan Dufaux eigenlijk (nog) niet zonder Delaby.
Theo is wel klaar voor een nieuwe Murena, Dufaux geloof ik nog niet...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!