Recensie Ruimtekruimels door Craig Thompson

De nieuwe Craig Thompson is er! We hebben er een jaar of vijf op moeten wachten, maar dat is gezien de omvang – ruim 300 pagina's – niet verwonderlijk. Wat wel enigszins verwondering wekt is dat Thompson het met Ruimtekruimels over een heel andere boeg gooit dan we de laatste jaren van hem gewend zijn. Was Een deken van sneeuw een semi-autobiografische graphic novel over een jeugdliefde (maar stiekem veel meer dan dat) en Habibi een stripmetafoor over de strijd tussen de wereldreligies (maar stiekem veel meer dan dat); Ruimtekruimels is een avonturenstrip met een jeugdig karakter (maar stiekem veel meer dan dat)!
Het lijkt een reuzenstap binnen 's mans oeuvre en in eerste instantie aarzelde ik dan ook over de aanschaf van deze Thompson.

Violet woont met haar ouders in een woonwagenpark, met dien verstande dat het ruimtewoonwagens betreft, woonruimteschepen dus eigenlijk. Op een dag wordt haar school opgegeten door een school ruimtewalvissen. Violet alleen thuis achterlaten is te gevaarlijk en dus moet ze óf met papa óf met mama mee naar het werk. Papa's werk is te gevaarlijk en dus wordt het – al vindt mama's baas dat eigenlijk maar niks – mama's werk. Daar ontmoet Violet de eigenaardige kip Elliot Marcel Oppsnorr die verantwoordelijk is voor de knopen in het mode-atelier waar de moeder van Violet werkt, al vindt hij het bijhouden van zijn persoonlijke Dromendagboek een veel belangrijker taak. Hij draagt een tweedbroek, een corduroy jasje met elleboogstukken en slobkousen – net als Dagobert Duck, dus blijkbaar betreft het hier een fetisj die pluimvee niet vreemd is – en is zo op het eerste gezicht niet in de wieg gelegd om voor avonturier te gaan spelen.
Als Violet hoort dat haar vader na het uitvoeren van een geheime en belangrijke missie vermist wordt sleept ze die arme Elliot mee op een avontuurlijke ruimtetrip. Samen met de laatste der Frankrufters Zacchaeus die in alle opzichten Elliot's tegenpool is.
Dat het goed afloopt hoef ik u niet te vertellen, het gaat 'm in Thompson's boek ook niet zozeer om het eindresultaat; het is de reis er naar toe die telt. En Thompson maakt 'm dubbel en dwars de moeite waard. Deze ruimte-odyssee heeft wat weg van een kruising tussen Easy Rider en The Jetsons.
Je verveelt je geen minuut met dit boek en ook de sympathieke tekeningen van Thompson houden de aandacht goed vast. De inkleuring heeft hij uitbesteed en die is zeer uitbundig en enthousiast door Dave Stewart ter hand genomen.

Ruimtekruimels is niet direct wat ik verwachtte van een nieuwe Thompson.
Maar als je tussen de regeltjes door leest merk je dat er toch een link is met zijn eerdere albums: Thompsons grote thema (de onverwoestbare liefde tussen mensen) komt ook in dit boek weer ruimschoots aan bod...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!