Recensie De werelden van Thorgal Kriss van Valnor 6
Het eiland van de verloren kinderen
door Roman Surzhenko, Xavier Dorison & Mathieu Mariolle

Yves Sente is afgeserveerd als scenarist van Thorgal. Het begon allemaal zo goed in 2007, toen hij het stokje van Jean Van Hamme overnam, maar we hebben de laatste tijd moeten concluderen dat zijn verhalen er na een zeer goede start niet beter op werden. Blijkbaar vonden ook de powers that be dat en die zetten Sente buiten spel. Kriss van Valnor-tekenaar Giulio da Vita verzorgde (nog wel naar een idee van Sente) het scenario voor het vijfde album Rode Raheborg, de afsluiting van de eerste cyclus. Geen slecht album, maar echt boeien kon 't me ook niet.
Het kon zeker niet tippen aan de hoogtepunten in de Thorgal-reeks.
De Kriss van Valnor-reeks begon heel goed doordat Kriss op straffe van de dood gedwongen werd haar machtsspelletjes vaarwel te zeggen en moest proberen als een goed mens door het leven te gaan. Dat ging dwars tegen haar natuur in en dat spanningsveld leverde goede verhalen en ontwikkelingen op. In de laatste albums had Sente haar echter toegestaan weer in haar oude manipulatieve gedrag te vervallen.
Blijkbaar was het karakter van Kriss sterker dan dat van haar scenarist!
Tijd dus voor een nieuwe start, maar met het zesde album van Kriss van Valnor blijkt niet alleen Sente het veld geruimd te hebben, ook tekenaar Da Vita heeft het project verlaten.
Da's een tegenvaller... Ik vond zijn tekenwerk voor Thorgal juist erg fraai. Niet dat er wat mis is met het de manier waarop zijn opvolger potlood en penseel hanteert, maar Roman Surzhenko tekent al twéé De werelden van Thorgal-reeksen en je vraagt je af of drie Thorgal-reeksen tegelijk tekenen niet wat teveel hooi op zijn vork zal betekenen.

Als scenarist is de alomtegenwoordige Xavier Dorison (hij schreef eerder Asgard dat geweigerd werd voor de Thorgal-reeks en onder eigen naam werd uitgegeven) aangetrokken, die voor Thorgal samenwerkt met de in de Nederlandse stripwinkel onbekende Mathieu Mariolle.
De toon van dit album is heel anders dan van de laatste Kriss van Valnor-delen en doet zowaar een beetje denken aan het Thorgal-album Alinoë.
Kriss van Valnor – nog steeds niet echt een vredelievend vrouwmens – strandt met Osian, een kruidengenezer, en zijn hulpje Erwin op een eilandje. De nederzetting die ze er aantreffen is verlaten, maar het eiland blijkt toch niet onbewoond. Vreemd genoeg treffen ze geen enkele volwassene op het eiland aan, maar wel een hele groep kinderen. Het zijn een beetje vréémde kinderen, al ziet Erwin ze wel zitten.
Als Kriss en Osian het eiland willen verlaten met een zelfgebouwd vlot, proberen de kinderen Erwin over te halen bij hen op het eiland te blijven.
Een goede herstart voor Kriss van Valnor en zeker een vooruitgang ten opzichte van de laatste delen, in ieder geval wat verhaal betreft.
Qua tekenwerk blijf ik deze zet betreuren.
Kriss lijkt niet alleen aan sex-appeal ingeboet te hebben onder de handen van Surzhenko, maar ook aan karakter...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!