Recensie Camping Paraiso HC
door Marcel Rouffa & Marc Legendre

Jemig de pemig, wat is Gorilla, die nieuwe poot van uitgeverij Strip2000, voortvarend van start gegaan! 100 Abums willen ze dit jaar naar verluidt uitbrengen en hoewel ik als stripverkoper denk dat 't veel te veel is en je beter met een uitgekiend aantal strips kunt komen dan met een overdonderende hoeveelheid, valt niet te ontkennen dat ze in dit tempo een kans maken het te gaan halen. Ook hun keuze voor harde kaften vind ik een twijfelachtige. Hun fonds bestaat totnogtoe uit rechttoe-rechtaan fantasy- en avonturenstrips. Daar is niets mis mee, maar waarom niet gewoon in een slap kafje. Scheelt weer in kastruimte en in aanschaf, al moet gezegd dat Gorilla niet de hoofdprijs vraagt voor haar hardcovers.
De enige vreemde eend in de Gorilla-bijt – zowel qua prijs als qua genre – vormt Camping Paraiso.
Een tientje duurder, maar ook 120 pagina's dikker en in zwart-wit.
Camping Paraiso is geen 'simpele' avonturenstrip, maar een heuse graphic novel...


Met een ruwe, wat schetsmatige tekenstijl zet Marcel Rouffa een desolaat, besneeuwd landschap neer. Een wereld waaruit alle kleur – en alle blijdschap – verdwenen is. Ik vind het prachtig hoe hij zijn dunne pennelijntjes neerzet en waar nodig aandikt met vette penseelstreken.
Het doet me enigszins denken aan sommige tekenaars uit de Amerikaanse DC Vertigo-stal, maar nog meer aan het werk van Paul Grist, de Engelse striptekenaar die hier te lande nooit voet aan de grond wist te krijgen, maar in Engeland en Amerika op bescheiden schaal succes boekte met zijn detective series Kane en Jack Staff. Hier en daar schemert er zelfs iets van Frank Miller (Sin City) door de tekeningen heen.
Het verhaal is van Marc Legendre, die ook Suske & Wiske Amoras schrijft, die we kennen als Ikke van Biebel en die onder eigen naam – naast een aantal graphic novels die hij zelf illustreerde – ook scenario's schreef voor Misschien/nooit/ooit en Ajak + Por.
Camping Paraiso ligt in het verlengde van zijn meer duistere werk en begint goed. Een jonge vrouw komt de zelfgekozen eenzaamheid van Dylan verstoren. Ze huurt een caravan op camping Paraiso. Dylan is not amused en probeert haar op een afstand te houden, maar uiteindelijk trekt het tweetal toch naar elkaar toe.
Diane Dorel heet ze en ze blijkt een schrijfster te zijn. Wat zijn haar beweegredenen om hier neer te strijken? En wat doet die Dylan hier eigenlijk, op een totaal verlaten campingterrein vol lege caravans. Wat heeft hij te zoeken in dit vervallen 'paradijs'?
Je vraagt je af wie het in zijn hoofd gehaald heeft uitgerekend op déze plek een camping te beginnen. Misschien is het er 's zomers iets beter, maar echt lekker weer verwacht je zo noordelijk in Canada nooit. Zonnebaden lijkt me een onmogelijkheid op camping Paraiso, maar goed.
Voor het verhaal is dat alleen maar goed nieuws. Het draagt allemaal bij aan de sfeer en die is in even grote hoeveelheid aanwezig als de sneeuw.

Legendre heeft zich ongetwijfeld laten beïnvloeden door films als Fargo en het werk van de Coen Brothers. Hij weet de sfeer vrij goed te pakken, maar het verhaal vond ik toch wat tekort schieten. Legendre laat de lezer tevéél raden naar wat werkelijkheid is en wat er zich in de verbeelding van bijvoorbeeld de schrijfster afspeelt, waardoor de verhaallijn in gevaar gebracht wordt.
Da's een beetje jammer, want ik had er op basis van het sfeervolle tekenwerk meer van verwacht...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!