Recensie Perico deel 1 & 2 (Zwartlijn)
door Philippe Berthet & Regis Hautiere

Ik maakte kennis met het tekenwerk van Philippe Berthet via de serie albums die midden jaren tachtig verscheen bij uitgeverij Dupuis. Hoewel Berthet geen vaste held had, kreeg hij van de uitgever een eigen reeks  waarin hij zijn uiteenlopende verhalen kon onderbrengen.
We zullen 't bij gebrek aan een naam maar de Berthet-reeks noemen.
Koffiekleurtje en de P.I. van Hollywood zijn me bijgebleven. Sfeervolle strips in het detective noir-genre.
Meer furore maakte hij later (vermoedelijk dankzij zijn met veel golvende lijnen op papier gezette vrouwen) met Pin-Up en hoewel dat aanvankelijk een prima strip was, werd het qua verhaal met het stijgen van het aantal delen steeds oninteressanter.
Zijn Nico en Poison Ivy konden me helemaal niet meer boeien en dus schrapte ik Philippe Berthet van mijn lijst te volgen stripauteurs, met enige pijn in het hart, want zijn tekenwerk bleef onverminderd goed.
En toen kwam Perico, een strip waarbij Berthet weliswaar terugkeerde naar de sfeer van zijn eerste albums, maar die ontsierd werden door de saaiste covers die ooit op stripboeken werden geplakt.
Niet bepaald een aanbeveling...
Toch maar eens proberen, zeurde een stemmetje in mijn achterhoofd desondanks, maar het brandde niet erg en het duurde geruime tijd tot ik dan eindelijk dit tweeluik begon te lezen.

 
En zowaar... Dat viel niet tegen!
Berthet trakteert ons hier op een door Regis Hautiere (De oorlog van de Lulu's, Boven de wolken, Aquablue) geschreven road movie met gangster-elementen. Jack Kerouac's On the road wordt letterlijk in het album genoemd en is één van de inspiratiebronnen. Aan de hand van elementen als De maffia, Cuba, Hollywood, Amerikaanse sleeën, nachtclubs en een aantrekkelijk zangeresje bouwt Hautiere een prima verhaal op over een arme Cubaanse tiener die buiten zijn schuld om betrokken raakt bij de moord op een Amerikaanse gangster.
Joaquin zit ineens met een koffer vol poen opgescheept en vlucht met zangeres Elena via Florida - dwars door Amerika - naar California, op de hielen gezeten door Perico, een genadeloze killer.
Aan het eind van het eerste deel concludeert Hautiere al: 'De jager (hoeft) zich niet (..) af te vragen of het hem zal lukken zijn prooi te vangen... maar hoe lang het zal duren.'
Dat duurt twee albums lang en die zijn bijzonder de moeite waard.
Dit is gewoon ouderwets goed, Berthet is terug waar-ie vandaan kwam en weer toegevoegd aan mijn lijstje te volgen auteurs!
Dat zal gemakkelijk gaan nu er een nieuwe Berthet-reeks van start lijkt te zijn gegaan: Zwartlijn...


(HH)