Recensie De klaagzang van de verloren Gewesten 5 t/m 8 De Genaderidders
door Philippe Delaby & Jean Dufaux

Halverwege het achtste album van De klaagzang van de verloren Gewesten – het laatste deel van de tweede cyclus De genaderidders – overlijdt plotseling tekenaar Philippe Delaby.
Een grote schok voor in de eerste plaats zijn familie en vrienden, maar ook voor de striplezers.
Delaby's twee lopende stripreeksen Murena en De klaagzang van de verloren Gewesten behoren tot de populairste stripreeksen van dit moment er er wordt steeds reikhalzend uitgekeken naar de volgende delen. Nog erger moet het zijn geweest voor zijn collega's, met name Jean Dufaux – de scenarist van beide series – die het ineens zonder zijn tekenaar en goede vriend moet stellen. Hij besluit in de resterende pagina's van het verhaal het roer om te gooien en er een eerbetoon aan Delaby van te maken.
Jeremy – die aan de eerdere albums al meewerkte als assistent en inkleurder wordt bereid gevonden in de – enorme – voetsporen van zijn leermeester te treden, Hij aarzelt en schrikt terug voor de immense taak, maar kwijt zich er indrukwekkend goed van; als je het niet wist zou je denken dat Delaby gewoon zélf die laatste 21 platen getekend had.
Hoe het met Murena verder moet, daar zijn de onderhandelingen nog over gaande, maar de Klaagzang krijgt – volgens plan – met ingang van deel 9 een nieuwe tekenares Beatrice Tiller (Maagdenbos).


Op het tekenwerk van De klaagzang van de verloren Gewesten – De Genaderidders valt weinig aan te merken, behalve dan dat Gregorz Rosinski opvolgen zelfs voor Philippe Delaby een grote opgave was.
Nu de cyclus teneinde is kunnen we ook het verhaal van deze tweede cyclus wat beter beoordelen.
Iets dat bij de eerste delen lastig was, want wáár wilde Dufaux nou eigenlijk naartoe?
Toch is dat ook na vier delen feitelijk nog niet zo heel veel duidelijker geworden.
Net als bij Niklos Koda en Kruistocht zit Dufaux hier vast in zijn occulte modus.
Wanneer bij U2 The Edge weer eens hele dagen met zijn synthesizers aan het prutsen was verzuchtten de bassist en de drummer van de band: 'We'll never get a rock song out of him now'.
Zo is het ook met Dufaux; als-ie occult gaat doen is een gedegen verhaal ver te zoeken...
Wat hij aflevert is niet slecht, daarvoor is hij een té goede vertellen en stripmaker, maar ik vroeg me na het lezen van de vier Genaderidders-delen af wat ik wijzer geworden was. Het gevoel dat het allemaal niet veel meer was dan een leuk aangeklede, maar weinig originele, strijd tussen goed en kwaad overheerst...
Ondanks het fraaie tekenwerk en de populariteit vind ik de tweede cyclus van De klaagzang van de verloren Gewesten eerder een middenklasse fantasy-strip dan een topreeks, maar dat kan natuurlijk ook aan mij liggen.
Om een ander popicoon te citeren: 50.000.000 Klaagzang van de verloren Gewesten fans can't be wrong...

(HH)