Recensie Hotel particulier HC
door Guillaume Sorel

Guillaume Sorel begint op stoom te raken. Hotel particulier is alweer zijn derde ambitieuze hardcover.
Ook hier blijft hij – net als in zijn debuutreeks Dodeneiland en zijn recentere album Typhaon – het horrorgenre trouw. Verwacht geen bloedige lijken en rondwandelende zombies: Sorel's horror is subtieler; meer Edgar Allen Poe en Hotel particulier lijkt zelfs literaire aspiraties te hebben: het boek is gekruid met citaten uit dichtbundels van Rimbaud, Poesjkin en Baudelaire.
Past er goed bij, want deze in gewassen grijstinten ingekleurde strip heeft een romantisch-decadente ondertoon.

Emilie is dood, maar niet in de hemel of de hel. Ze woont nog steeds in hetzelfde appartement als toen ze nog ademhaalde, alleen kan ze nu dwars door de muren heenlopen en lijkt niemand haar nog te kunnen zien, behalve de huiskat, met wie ze gesprekken voert.


Hotel particulier is geen normaal woonhuis; ze heeft vreemde kostgangers.
Een kunstenaar die geobsedeerd is door sex, maar hele mooie poëtische tekeningen maakt.
Een nymfomane die het met de kunstenaar doet terwijl haar man – in de kast gezeten – toekijkt.
Een literatuurliefhebber die het op de één of andere manier voor elkaar krijgt de figuren uit zijn boeken tot leven te wekken en met hen zowel zijn rijkgevulde tafel als zijn kingsize bed deelt.
Het lijkt wel een erotisch spookhuis! En toch is Hotel particulier geen strip waarin sex de boventoon voert.
Sorel's verhaal is fraai en betoverend.
Een beetje vreemd, maar wel lekker...

(HH)