Recensie Robert Moses - De man die New York bouwde HC
door Olivier Balez & Pierre Christin

Harankash, de gids die ons reisgezelschap begeleidde tijdens een Egypte-reis, wist wel wie er model had gestaan voor het televisie-karakter Bob de Bouwer: Ramses de Tweede! Er was bijna geen antiek bouwsel in heel Egypte te vinden waar Ramses niet op de één of andere manier zijn 'steentje' aan had bijgedragen.
OK, de piramides, daar had hij niets mee van doen, maar de grote tempels, Abu Simbel, noem maar op: allemaal bouwsels van Ramses, die niet voor niets de Grote genoemd werd.
Dit weekend kwam ik er achter dat er naast Ramses nóg een kandidaat is die de makers van Bob de Bouwer beïnvloed kan hebben: Robert Moses.
Bijnaam: 'Big Bob the builder'.



Big Bob drukte een zeer groot bouwkundig stempel op New York. De kaart achterin het stripalbum Robert Moses - De man die New York bouwde toont hoe ingrijpend Moses de infrastructuur van de stad veranderde. Hij bouwde bruggen, zwembaden, speeltuinen, parkways (wegen waar geen commercieel- en vrachtverkeer op toegelaten werd), tunnels, autosnelwegen, stranden en sportvelden.
Moses wist angstaanjagend veel macht te verwerven; werkte samen met vijf New Yorkse burgemeesters, zes gouveneurs en zeven presidenten, die hij vrijwel allemaal naar zijn pijpen liet dansen. Robert bouwt en lobbyt vrijwel aan één stuk door van de jaren twintig tot halverwege de jaren zestig. Pas dan krijgt de kritiek op zijn werk (die er natuurlijk altijd was) een krachtige stem, die door weet te dringen tot in de media. Jane Jacobs, een alleenstaande vrouw is de nagel aan Robert's doodskist en zij brengt zijn machtspositie aan het wankelen.

Het is interessante materie, interessant genoeg voor een stripalbum moet Pierre Christin (Ravian, Lena en diverse Bilal-strips) gedacht hebben.
Dat is ook zo, en de tekeningen van Olivier Balez ademen een fijn sfeertje, dat dankzij de wat fletse inkleuring heel erg jaren zestig aandoet. De tekeningen zijn los en hangen tussen karikaturaal en realistisch in. Een briljant tekenaar is Balez niet, maar zijn werk is helder en versterkt de sfeer van het verhaal.
Dat verhaal is – ondanks het sterke karakter van de hoofdpersoon – toch wat aan de magere kant.
Een stadsontwikkelaar als stripheld ligt niet erg voor de hand en hier blijkt waarom: het spreekt net niet genoeg tot de verbeelding.
Wie het album uit heeft zal zich verbazen over de veelzijdigheid en het doorzettingsvermogen van Robert Moses, maar niet aangeraakt zijn door deze – laten we eerlijk zijn – akelige man. Om grootse dingen tot stand brengen moet je misschien hard zijn, maar de manier waarop Robert Moses hele bevolkingsgroepen achteloos aan de kant schuift om een bouwkundige droom te verwezenlijken maakt hem er niet sympathieker op.
Ramses II was ongetwijfeld niet veel sympathieker of meer begaan met zijn volk, maar die leefde zo lang geleden in een maatschappij die zó ver van de onze afstaat dat we dat voor lief nemen.
De sympathiekste bouwer, dat blijft de geel gehelmde Bob zélf...

(HH)