Recensie Antarctica 1 HC Bedrog
door Bernhard Kolle & Jean-Claude Bartoll

De strijd om de polen is een beetje een hobby van me. Lekker warm bij de kachel zitten lezen hoe anderen aan de uiterste grenzen van onze wereldbol van de kou creperen, enkel en alleen om de roem en de eer.
Want verder valt er niets te halen op Noord- of Zuidpool.
Of toch?
Volgens stripschrijver Jean-Claude Bartoll gingen sommigen erheen om de liefde te vinden.
Liefde? In dat onherbergzame, barre oord?
Het is een beetje een kunstgreep om een strip te kunnen maken over de race naar de Zuidpool, die rond 1910 plaatsvond tussen de Engelsman Robert Falcon Scott en de Noor Roald Amundsen.
Achterop het eerste deel van Antarctica lees ik dat Maureen aanmonstert op het schip van Scott om haar geliefde Knut achterna te gaan, die vluchtte voor een misdrijf dat hij niet beging en inscheepte bij Amundsen.
Ik kon een 'Dat klopt niet!' slechts met moeite onderdrukken.

Scott was inderdaad onderweg naar de Zuidpool, maar Amundsen ging aanvankelijk richting de Noordpool.
Toen het bericht kwam dat Robert Peary de Noordpool bereikt had, wendde Amundsen de steven naar het zuiden om de enig overgebleven prijs – de Zuidpool – in de wacht te slepen.
Hoe kon Maureen áchter haar geliefde aangaan als die helemaal de ándere kant op ging?
Bartoll (MX-22, Insiders, Diamanten) heeft er een oplossing voor, maar moet daarvoor wel erg veel dwarsverbanden leggen en connecties aanbrengen tussen de verschillende schepen.
Het doet allemaal wat te gekunsteld aan om echt te kunnen overtuigen. Ook is een verhaal over een onmogelijke liefde niet direct het eerste dat je verwacht als je een strip over échte mannen en onverwoestbare helden denkt te gaan lezen.
Het lijkt erop dat Bartoll een huwelijk wil smeden tussen twee ongelijkwaardige partners...

Het tekenwerk van Bernard Kölle (Diamanten) is in orde en deed me denken aan dat van Rollin (Schimmenspel). Hij is duidelijk beïnvloed door Hermann. Vergelijk zijn mistscènes in dit album maar eens met die van Hermann in Jeremiah – Romeo & Julia.
Hier en daar oogt het wat stijfjes, maar Kölle is ook in staat tot lossere, wat meer expressieve tekeningen á la Boucq in Bouncer.
Kortom: van de tekenaar verwacht ik in de toekomst wel wat, van het verhaal minder.
Iets minder streng geredeneerd: Bartoll heeft nu het uitleggerige gedeelte van zijn verhaal gehad en kan zich in de komende twee delen helemaal gaan richten op de ontberingen en het afzien.
Daar kijk ik dan wél weer naar uit...

(HH)