Recensie De verloren verhalen van Lemuria 1
De bergen van Moran
door Apriyada Kusbianto & Sytse Algera

Het overgrote deel van de strips die in de Nederlandse stripwinkels terechtkomen wordt getekend door Franse striptekenaars. Er zit wel eens een verdwaalde Zwitser, Pool, Duitser, Italiaan of Spanjaard tussen, maar doorgaans zijn het toch Franse handen die ons leesvoer in elkaar knutselen.
De strip Storm was een uitzondering.
Hoewel een Nederlandse uitvinding – geschreven door Dick Matena en Martin Lodewijk en gemaakt voor het stripweekblad Eppo – werd die strip getekend door een Engelsman: Don Lawrence.
Lawrence verwierf hier te lande populariteit met zijn (wel voor de Engelse markt gemaakte) Trigië.
Blijkbaar zijn er ook wat exemplaren van Storm of Trigië in onze voormalige koloniën terechtgekomen, hoe valt anders te verklaren dat de Indonesiër Apriyada Kusbiantoro strips tekent als was hij Don Lawrence zelf?
Wie kritisch wil doen kan Kusbiantoro beschuldigen van plagiaat. Kusbiantoro's schilderwerk lijkt zeer sterk op dat van Lawrence en hij hanteert ook vaak dezelfde beeldtaal en een soortgelijke paginaopbouw.
Lemuria is doordrenkt van Lawrence' tekenwerk (meer Trigië trouwens dan Storm), maar mij stoort het niet.
Begonnen niet alle grote tekenaars met het natekenen van hun favoriete strips? Kusbiantoro heeft zo te zien genoeg talent om op den duur een meer eigen stijl te ontwikkelen vanuit het startpunt Lawrence...

Kusbiantoro schijnt in eigen land al enige tijd aan de weg te timmeren en strips te tekenen.
De verloren verhalen van Lemuria is echter het eerste album dat Europa bereikt en lijkt – net als Storm destijds – speciaal voor de Nederlandse markt vervaardigd.
Waar Lawrence' tekenwerk gesteund werd door de uitstekende verhalen van Dick Matena en Martin Lodewijk moet Kusbiantoro het doen met scenarist Sytse Algera.
Hij schreef eerder De Vries en hoewel ik er niet van houdt iemand neer te sabelen kan ik er deze keer niet om heen: hij bakt er niets van...
We volgen de belevenissen van Russ de weesjongen en een naamloze slavin, het verhaal is stuurloos en lijkt als enig doel te hebben de twee aan het eind bij elkaar te brengen.
Aan actie ontbreekt het niet in dit eerste deel. Algera stort zijn helden in het ene avontuur na het andere. Het gevaar is nog niet afgewend of een volgende dreiging dient zich aan.
Zijn helden schudden het van zich af, zoals waterdruppels van een eend af glijden.
Jammer van de leuke tekeningen, maar De verloren verhalen van Lemuria maakt de titel meer dan waar: Het verhaal is volkomen verloren...

(HH)