Recensie De oorlog van de Sambers cyclus 2:
Werner & Charlotte deel 1 t/m 3
door Marc-Antoine Boidin & Bernar Yslaire


 

Yslaire's Samber gaat al meer dan 25 jaar mee en dat is lang voor een stripreeks.
Doorgaans komt er na een jaar of tien wel de klad in. Schrijvers raken door hun ideeën heen, de erfgenamen gaan zich met de scenario's bemoeien, kortom de fut raakt eruit. Zelfs een strip als Asterix gleed af naar een bedroevend niveau.
Niet bij Samber, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat er van Samber ook niet jaarlijks een album afgeleverd moest worden. Toch staat de teller anno 2013 op 12 delen en da's niet misselijk.
Na de aanvankelijke eerste cyclus van vier delen besloot Yslaire in 1996 aan een nieuwe cyclus te beginnen; en aan een nieuwe generatie. En was het dan niet logisch om ook de eerdere generaties eens onder de loep te nemen?
Goed idee, want de cyclus Hugo & Iris rond de Eerste generatie was verrassend goed.
Met Werner & Charlotte de Eerstegraads voorouders duikt Yslaire nog dieper de geschiedenis van de Sambers in. Nu die cyclus met het derde deel ten einde is mogen we ons nog verheugen op de tussenliggende stamgeneratie Maxime & Constance.




In Werner & Charlotte schuren de Sambers dicht tegen het hof aan. Charlotte is de vriendin van Maria Anthonia, de latere Marie-Antoinette. Het jonge meisje raakt onder de indruk van een schuchtere jongeman met bloedrode ogen: Werner. Maar Werner is een weesjongen, al is hij dan ook geadopteerd door de rijke baron von Gotha. Charlotte's moeder Jeanne-Sophie, waar Charlotte trouwens sprekend op lijkt, vindt Werner geen partij voor haar dochter maar kan het niet late wrede spelletjes te spelen met de onschuldige liefde tussen de twee jongelieden.
Het verloop van de romance tussen Werner & Charlotte lijkt van de meet af aan vast te staan – zij zullen immers de ouders van Maxime Augustin worden – maar Yslaire heeft een aantal verrassingen in petto voor de lezer.
Het knappe is dat hij met Werner & Charlotte een totaal ander verhaal vertelt dan met de oorspronkelijke Samber en met Hugo & Iris. Hij voelt daarbij de tijdgeest van de periode die hij beschrijft en de sfeer in de adellijke kringen heel goed aan.
De hoge dames en heren zijn verveeld en verliezen zich in roddels en veile weddenschapjes. Charlotte's moeder is een adder die geplaagd wordt door nachtmerries. In plaats van haar verleden onder ogen te zien leeft ze haar ongenoegens uit op haar dochter. Charlotte's grootvader – voor eeuwig verbannen uit Frankrijk door onkiese uitspraken over het katholicisme – knalt ondertussen de zwanen uit de vijver omdat hun wit de compositie van zijn schilderij verstoort. Daarna werpt hij zich op het overschilderen en verbeteren van de familieportretten.
De analogie is duidelijk: De Sambers hebben heel wat duistere geheimpjes te verbergen.



De tekeningen van deze generatie werden verzorgd door Marc-Antoine Boidin (Endurance, Kerioth) die perfect in Yslaire's grafische universum past, maar er toch een eigen draai aan geeft. Zijn tekeningen zijn ietsje karikaturaler dan die van Yslaire en Hugo & Iris-tekenaars Bastide & Mezil. Gebleven zijn de donkere, dreigende rood-bruine tinten die het verhaal van de verdoemde en decadente familie Samber dramatisch heel fraai ondersteunen.
Samber is drama met een kapitale D!




(HH)