Recensie Ardalén HC
door Miguelanxo Prado



 

Je geeft als ouders blijk van vertrouwen in je nageslacht als je 'm de naam Michelangelo meegeeft, al is het dan ook de Spaanse variant daarop. Miguelanxo Prado heeft de handschoen opgenomen, want hij steekt zijn beroemde naamgenoot naar de kroon met zijn schilderwerk.
Zit ik hier nu strips te vergelijken met 'grote K' kunst? Jazeker. Dat mag, want Michelangelo schijnt ooit een cartoon van zichzelf gemaakt te hebben – hij was bezig met de Sixtijnse kapel en lag maandenlang op een steiger het plafond te beschilderen. In de cartoon komt hij – helemaal in de kreukels door de ongemakkelijke houding – voorbij strompelen.
Maar Prado is geen Michelangelo, al heeft hij dezelfde voornaam. Wat Prado wel is: een fantastische stripmaker van wie er helaas maar al te weinig materiaal verschijnt sinds begin jaren '90.
De kronieken van de onlogica
was een drieluik vol lekkere onzin, vergelijkbaar met het vroege werk van Francois Booucq. Manuel Montano een parodie op een detective-noir. Met Krijtlijn werd Prado ineens een serieus en volwaardig stripauteur. Meteen daarop werd 't ook stil rond hem, al viel hem wel de eer te beurt een aflevering van de prestigieuze Amerikaanse strip The Sandman te mogen illustreren.

 


Maar nu is Prado terug met een album om u tegen te zeggen.
Ardalén
vertelt oppervlakkig gezien het verhaal van Sabela, een vrouw die opzoek is naar haar verdwenen opa. Hij scheepte zich in naar Cuba en kwam nooit meer terug. In een Spaans bergdorp zou een man wonen die haar opa gekend heeft. Ze wordt in de herberg doorverwezen naar Fidel. Die herinnert zich haar opa niet, maar besluit zijn best te gaan doen daar wat aan te veranderen.
Het lukt. Fidel heeft haar opa gekend!
Dat is namelijk de tweede laag van de strip: het gaat over het geheugen, hoe het werkt, hoe het selecteert of – zoals in het geval van Fidel – hoe het je compleet in de steek laat.
Fidel is in de war, maar het stelt hem in staat prachtige dingen te zien: Zo is hij voortdurend omringd door wonderlijke visjes en zit hij vaak op zijn favoriete plekje op de bergweide om de walvissen door de bomen te zien zwemmen.
Sabela en Fidel praten en hoewel ze beiden niet precies datgene vinden waar ze naar op zoek zijn helpen ze elkaar toch vooruit.
De krijttekeningen waar Prado begin jaren '90 zo'n indruk mee maakte op de stripwereld zijn er alleen maar subtieler en fraaier op geworden. Hij weet met name in zijn 'groenen' een gloed te leggen waar je uren naar kunt kijken, net als Fidel naar 'zijn' walvissen...
Ardalén
is een droom van een comeback-album!

 


(HH)