Recensie Django unchained HC
door Quentin Tarantino, R.M. Guera, Jason Latour, Denys Cowan & Danijel Zezelj
(filmverstripping)

Het zal voor de filmliefhebber geen verrassing zijn te vernemen dat Quentin Tarantino dol is op strips.
Zijn films zijn bijzonder strip-achtig, en dan met name strips van de pulp-achtige variant.
Het is dus eigenlijk niet meer dan logisch dat zijn jongste film Django unchained ook verschijnt als stripboek.
Het verhaal leent zich er uitstekend voor en Tarantino geeft in zijn voorwoord aan dat hij – anders dan bij de film – het complete filmscript kwijt kon in deze van oorsprong 7-delige, Amerikaanse comicreeks.
Wie verwacht heel veel meer te lezen te krijgen dan er in de film aan bod kwam, wordt licht teleurgesteld.
Het zijn maar kleine passages die geschrapt werden – op een wat grotere scene over het verleden van Broomhilda na – maar dat is geen bezwaar. De film had genoeg te bieden en dat geldt evenzeer voor de strip.

Zoals ik bij de film al ervoer: het begin is steengoed!
Wel wordt hier duidelijk dat strip een totaal ander medium is dan film: Wie een strip leest bepaalt gedeeltelijk zélf het tempo, terwijl in een film de timing door de director bepaald wordt. En al kun je op papier alles tekenen wat je maar wilt, zo'n weids breedbeeld als in een bioscoop is op papier nooit haalbaar.
Het maakt van de strip toch een heel ander beestje dan de film.
Ach, eigenlijk moet je een afgeleide product nooit met het origineel vergelijken, dat weet een kind.
Toch blijven veel van de Tarantino-grappen overeind en komen de karakters van Dr. King Schultz en Django – ook als ze in balloons praten – zeer krachtig over. Het Nederlands is wat gekunsteld, misschien moet je een western als Django unchained gewoon in 't Engels lezen.
'They ain't never seen no nigger on no horse' bekt nou eenmaal lekkerder dan: 'Ze hebben nog nooit 'n neger op 'n paard gezien"...

Het verhaal ontspoort wat als King en Django met een hopeloos ingewikkeld plan proberen Broomhilda – de vrouw van Django – vrij te kopen. Dat vond ik in de film ook al een rare ontwikkeling, maar verder levert Tarantino met Django unchained een puike western af die lang niet zo zwart-wit en pulp-achtig als je op 't eerste gezicht zou vermoeden. Django unchained is gewoon een fijne western die – hoewel vol pulpmomenten – het pulpniveau ver overstijgt.
Voor Europese stripliefhebbers is het even wennen dat er halverwege tot twee keer toe ineens een andere tekenaar het stokje overneemt, maar in Amerika is dat heel normaal.
Tot zover de recensie van de Strip-Aap die de film gezien heeft.
Die ándere Strip-Aap vond 'm zonder al die voorkennis gewoon steengoed en droeg 'm voor als stripboek van de maand.
Graag!
Tanrantino houdt van strips. Striplezers houden van Tarantino...

(HH)