Recensie Zwarte waterlelies HC Vrije vlucht
door Didier Cassegrain & Fred Duval (naar Michel Bussi)

Fred Duval staat niet bekend als scenarist van diepgravende verhalen. Hij levert populair werk af met strips als Travis, Carmen McCallum, Hauteville House en Uur U, maar ik laat albums van zijn hand meestal links liggen.
Als dat voor u ook geldt, dan zou het een goede keus kunnen zijn z'n stripbewerking van Michel Bussi's roman Zwarte waterlelies een kans te geven!
Het verhaal van dit Vrije vlucht-album komt in niets overeen met 's mans ander werk: geen actie, geen spectakel maar een setting in een dromerig en door toeristen overspoeld Frans plaatsje waar een politie-inspecteur probeert een moord op te lossen.


Het plaatsje is Giverny, bekend van de schilder Monet die er tot zijn dood ontelbare schilderijen van waterlelies schilderde. Ze werden steeds abstracter en bestonden op het laatst bijna alleen nog maar uit vlekken, maar ze zijn véél geld waard.
De drie hoofdrolspeelsters in dit verhaal lijken op het eerste gezicht weinig met elkaar gemeen te hebben. Een meisje van elf, een vrouw van middelbare leeftijd en een bejaarde dame. De eerste schildert als Monet, de tweede weet veel over Monet en de derde... hééft misschien een Monet?

Veel kan ik over dit verhaal niet vertellen zonder de geweldige clou te verklappen, maar de sfeer die Duval hier oproept is heel pakkend en het mysterie blijft bijna tot aan de laatste pagina intact en ondoorgrondelijk.
Wat ook helpt is het bijzondere teken- en inkleurwerk van Didier Cassegrain, die zich hier – net als Duval – van een heel andere kant laat zien dan we van hem gewend zijn. Hij tekende tot voor kort voornamelijk fantasy-strips als Tao Bang, Valstrik op Zarkass en de Lanfeust van Troy spin-off Het uur van de gargouille. Fantasy is in Zwarte lelies ver te zoeken. Je zou het een detective kunnen noemen, maar eigenlijk is het een sociaal drama. Waarin de menselijke relaties voor de auteurs zwaarder wegen dan de oplossing van de misdaad, hoewel die keurig ontknoopt wordt.
Met een kleurenpalet dat inderdaad doet denken aan Monet zet Cassegrain door middel van eigenzinnig tekenwerk Bussi's vreemde verhaal nog extra kracht bij.
Echt uitleggen waarom Zwarte lelies zo'n geweldig boek is kan eigenlijk niet zonder de pret te bederven.
Je moet 't gewoon zelf gaan lezen!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!