Recensie Bouvaert HC Elegie voor een ezel
door Simon Spruyt

Simon Spruyt's Junker vond ik een geweldige strip! 
Papa Zogly De wonderbaarlijke reizen van de koeienprins oftewel bloei en verval van de stad Gniezno kon me – ondanks de indrukwekkende titel – minder boeien. En nu zit er opnieuw een beest in de titel van Spruyt's jongste album: Bouvaert Elegie voor een ezel... 

Maar deze keer komt het goed. In Bouvaert vertelt Spruyt het verhaal van de fictieve Vlaamse barokschilder Jan Bouvaert. Hij schildert aan het hof van Mantua. Hij wil graag een studiereis naar Rome ondernemen, maar zijn broodheer heeft hem nodig om portretten van jonge gravinnen te schilderen (om zich aan te verlustigen).
Jonge gravinnen schilderen kan Jan heel goed, maar hij heeft hogere ambities.
Uiteindelijk krijgt hij zijn kans, maar in Rome loopt het ook niet helemaal zoals hij gehoopt had...
Toch zien we door het album heen hoe Jan opklimt en de top bereikt.
Tevreden, Jan?
Hmmm. Niet helemaal.
Wie ook niet tevreden met z'n lot is, is Jan's broer. Pieter is een schrijver met even hoge ambities: Hij wil het ultieme lofdicht op de ezel fabriceren.
Door de gebeurtenissen in dit album sluipt de ezel ook langzaam het bewustzijn van Jan binnen...
Meer nog dan een schets over het leven van een barokschilder in de zeventiende eeuw gaat Bouvaert over de worsteling van de scheppende mens.


Een leraar op de kunstacademie waarschuwde ons al: Het is niet gegarandeerd dat je successen zult behalen. En áls je succes hebt zul je je afvragen waar je dat aan te danken hebt. Vaak is het gegrond op verkéérde redenen.
Hijzelf kreeg bijvoorbeeld de kans zijn werk onder te brengen bij een galerie. Omdat zijn werk zo goed was? Of was het toch omdat zijn vrouw het goed kon vinden met de galeriehoudster?
En het eerste werk dat zij voor hem verkocht? Dat had meer te maken met de verstandhouding tussen de galeriehoudster en de klant, dan met het werk zelf.
Misschien was die leraar iets te cynisch, maar er zit een kern van waarheid in zijn beweringen.
Kunstenaars vinden zelden hun bekendste werk ook hun béste werk.
Hij probeerde ons natuurlijk voor te bereiden op het onvermijdelijke zwarte gat dat gaapte nadat de opleiding voltooid was. Want de maatschappij zit eigenlijk niet te wachten op jonge, veelbelovende kunstenaars. Nu niet, tóen niet.
Daarover gaat Bouvaert!

Het tekenwerk van Spruyt oogt simpel, maar is bijzonder effectief. Er schuilt veel humor in zijn tekeningen. De blikken van Jan als opdrachtgevers hem weer eens verkeerd begrijpen of dingen van 'm willen waar hij weinig zin in heeft. Of die van de opdrachtgevers als Jan met iets anders op de proppen komt dan hun bedoeling was...
Ook Spruyt's gebruik van de bladspiegel zit goed in elkaar. Hij weet hier en daar zonder tekst – alleen al door de rangschikking en het perspectief van zijn tekeningen – de lezer de gemoedstoestand van de figuren duidelijk te maken.
Heel fraai album!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!