Recensie Losse eindjes HC
door Olivier Pont

Een stripalbum beginnen te tekenen zonder dat je van te voren weet hoe het zal gaan lopen...
In de vroege jaren van de strip deed men niet anders.
Aan albumproductie werd nog niet gedacht, striphelden beleefden van dag tot dag of van week tot week hun avonturen. Traditiegetrouw afgesloten met een cliffhanger om de lezer te bewegen de volgende dag of week opnieuw af te stemmen op juist dit avontuur.
Uit recente integrales van Jan Kordaat en Robbedoes door Rob Vel valt op te maken dat je op die manier niet de allerbeste verhalen creëert.
Alhoewel, Martin Lodewijk deed het ook met Agent 327's dossier Zevenslaper. 't Is goed afgelopen en het is een dijk van een album geworden, maar Lodewijk belandde halverwege wel in het ziekenhuis met een zenuwinzinking!

Olivier Pont waagde zich er eveneens aan. Met enkel een ontmoeting van twee personen en een kinderliedje in z'n hoofd begon Pont er zomaar op los te werken.
Het is ongelovelijk maar waar; dat pákt me toch goed uit! Het verhaal heeft daardoor een frisheid waar de auteur zelf ook een beetje verrast over is.
Hij glijdt moeiteloos van de ene scene naar de andere en introduceert ogenschijnlijk enkele wegwerpkarakters. Maar gaandeweg blijkt dat geen karakter per ongeluk het verhaal inwandelt is. Allemaal keren ze terug en hebben ze een cruciale rol te spelen!

Had ik al gezegd dat ik 't ongelovelijk vind wat Pont hier presteert?
Zijn twee eerder vertaalde strips Over de grenzen van de tijd en Ontboezemingen waren ook lang niet misselijk, maar Losse eindjes slaat echt alles.
Daarnaast is het ook nog eens heel vlot en leuk getekend en zitten er zoveel dwaze gebeurtenissen in dat ik er regelmatig hardop om moest lachen.
Het enige wat niet klopt is de titel...
Ondanks het geïmproviseerde scenario heeft Olivier Pont namelijk een album afgeleverd zónder... losse eindjes!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!