Recensie Het zotte geweld HC
door Joris Vermassen (Fritz van den Heuvel)

Joris Vermassen, het is een naam die de meeste stripliefhebbers – inclusief ondergetekende – niets zegt. Het is u vergeven dat u dus niet meteen naar de stripwinkel rende toen in de nieuwsbrieven van 2013 Het zotte geweld van deze striptekenaar opdook.
Dat het album verscheen bij een kleine Belgische uitgever hielp ook niet om aarzelende kopers
– inclusief ondergetekende – over de streep te trekken. Er verschijnen relatief veel Belgische strips bij gespecialiseerde uitgeverijen en een groot deel daarvan is erg experimenteel van karakter.
En bovendien nogal aan de prijs, dus ook ik liet Het zotte geweld maar even liggen.
Later misschien...
Toen het album in de pers veel lof toegezwaaid kreeg was 'later' aangebroken, maar later was te laat: het album was uitverkocht.
Gelukkig is er nu een herdruk waarin blijkt dat Vermassen tóch een 'bekende' is in de stripwinkel; hij publiceerde onder het pseudoniem Fritz van den Heuvel absurdistische strips als De verdwenen stembanden, De kriminele coverdief en – recentelijker – De bambergers.
Een fijn gevoel voor Monty-Pythoneske humor kan de Belg niet ontzegd worden. Zo stond er achterop één van zijn albums onder de woorden 'reeds verschenen' behalve plaatjes van twee reeds eerder verschenen albums ook een afbeelding van... Maria!
Had Vermassen zijn jongste album onder zijn pseudoniem uitgebracht , dan had hij ons allemaal op het verkeerde spoor gezet, want Het zotte geweld lijkt in niets op zijn vroegere werk.
Humor is er trouwens wel volop in aanwezig, bijvoorbeeld wanneer hoofdpersoon Tom verzucht: 'Het is allemaal zo absurd' en vervolgens een optocht van reusachtige konijnen, beren, giraffes en kangoeroes tussen de duinen door ziet aankomen.
Er blijkt een zeecontainer met reuzeknuffels op het strand aangespoeld te zijn. Komt goed uit, en Tom pikt er een reuzebeer tussenuit voor zijn zusje die in het ziekenhuis ligt.
Het gaat niet goed met Elke...

In Het zotte geweld vertelt Vermassen het verhaal over een slopende ziekte en hoe oneerlijk zoiets is. Hoe zoiets van een vrolijke, artistieke vrouw een kasplantje maakt. Hoe zoiets je afsnijdt van het gewone, alledaagse leven.
Maar ook hoe zoiets – wellicht om het te kunnen verwerken – weer aan de basis staat van een creatief proces. Vermassen's strip is daar het bewijs van, maar ook in de strip zelf verwerkt stand-up comedian Tom Steurs het ziekteproces van zijn zus in zijn voorstellingen.
'Jij maakt alleen grappen over sex en dood', verwijt zijn impresario hem. Dat verkoopt niet, vindt zijn manager, maar Tom is nu eenmaal meer geïnteresseerd in 'Eros en Thanatos' dan in meer geijkte onderwerpen voor een rechtopstaande komediant als politiek of het leven van bekende mede-landers.
Zijn shows zijn een gematigd succes, maar er is in ieder geval één vrouw die Tom 'de máx' vindt en dat beangstigt hem een beetje.
Wordt hij nu geacht zijn kans – én deze groupie – te grijpen?

Vermassen's tekenwerk is sober en open. Nergens uitbundig en voorzien van een enkele steunkleur passen zijn tekeningen perfect bij het verhaal dat hij vertelt. Knap eigenlijk, hoe hij een 'zwaar' verhaal vertelt met grappige poppetjes: Zijn karakters zijn klein van stuk en gedrongen, waardoor ze op een haast koddige manier acteren in een bijzonder aangrijpend verhaal.
Een poosje terug verraste een andere Belgische striptekenaar Simon Spruyt ons met een album (Junker) dat ineens stukken volwassener was dan al zijn voorgaande werk en hier doet 'Fritz van de Heuvel' hetzelfde. Ging Junker in zekere zin over de puberteit en de volwassen-wording; Het zotte geweld gaat over de volgende levensfase, die van de veertiger, het zogenaamde mid-life. En wat er met je gebeurt als de láátste levensfase – waarvan je dacht dat die nog járen van je verwijderd was – zich met het volle gewicht bovenop je werpt en je dreigt te verpletteren.
...Als mid-life ineens end-life blijkt te zijn...

(HH)

Interesse? Koop het album hier!