Recensie Krasse knarren 2 HC Bonny and Pierrot door Paul Cauuet & Wilfrid Lupano
Het eerste deel van Krasse knarren – Doodgaan kan altijd nog – vond ik prachtig en ik keek dus uit naar het vervolg. Anderzijds maakt zoiets het lezen van het tweede deel Bonny and Pierrot een hachelijke onderneming. Want slagen Lupano en Cauuet er wel in hun kunstje een tweede keer te flikken en is dit album – nu de verrassing er af is – net zo ontwapenend, creatief en grappig als het eerste?
Ja hoor!
De manier waarop tekenaar Paul Cauuet zijn recalcitrante oudjes aan het papier toevertrouwt is nog even goed als bij het eerste deel. Scenarist Wilfrid Lupano krijgt het voor elkaar om met vrijwel dezelfde bouwstenen en ingrediënten als in het vorige album een nieuw verhaal te vertellen met frisse invalshoeken.
Pierrot is nog steeds actief met zijn groep anarchistische bejaarden. Eén van hun nieuwste acties is het massaal bezoeken van een hippe club.
Ze doen daar niets illegaals, ze bestellen er gezellig jasmijnthee en warme chocolademelk. Toch mist hun actie haar doel niet. De vaste klandizie ziet dat de tent vergeven is van de bejaarden en blijft weg. De eigenaar van de club is opeens wél bereid naar de wensen van zijn bejaarde buurvrouw Dolores te luisteren...
Alles loopt op rolletjes dus?
Nou, nee. Pierrot krijgt via de post een bom duiten opgestuurd. Bedoeld voor 'de zaak' en afkomstig van ene Ann Bonny.
Pierrot raakt volledig over zijn toeren, ziet het niet meer zitten en wil van het dak springen. Gelukkig is mede krasse knar Antoine er ook nog om hem te redden. Wel een beetje van de regen in de drup, maar het was goed bedoeld en Pierrot overleeft het tenminste...
Samen staan ze sterk en met behulp van Mimile en Sophie wordt alles weer in het reine gebracht.
De lezer blijft tevreden achter, heeft zich verwonderd over de vindingrijkheid van de helden – en daarmee die van de auteurs, maar heeft vooral heel veel gelachen.
En hij of zij zal voortaan bij het binnenlopen van een bakkerij elke keer even glimlachend terug moeten denken aan de tweede deel van Krasse knarren dat nóg beter was dan het eerste!
(HH)