Recensie Frank Cappa
1. Oorlogscorrespondent
2. Kil welkom HC
3. Somoza en Gomorrah HC
4. In Brazilie HC
door Manfred Sommer

Wat is dat toch met die Spaanse striptekenaars, dat ze zo verschrikkelijk goed uit de voeten kunnen met strips in zwart-wit? Toen Creepy zo'n beetje door z'n Amerikaanse tekenaars heen was werd het blad veelal gevuld door Spaanse artiesten als Esteban Maroto, Fernando Fernandez en Luis Bermejo en allemaal wisten ze met hun in zwart-wit uitgevoerde tekenwerk bijzonder sfeervolle strips te produceren. Losjes getekend, maar toch gedetailleerd. Sterke contrasten doordat ze dunne lijntjes afwisselden met brede, inktzwarte penseelstreken.
Strips die geen kleur nodig hadden om te overtuigen. Torpedo van Jordi Bernet wordt er echt niet beter op in kleur, en datzelfde geldt voor Frank Cappa van Manfred Sommer.
Manfred Sommer, een Spanjaard? Is dat geen Duitser dan? Nein, al heeft hij wel – bij wijze van grap? – van zijn enige tot in Nederland doorgedrongen stripheld Frank Cappa een Duitser gemaakt. Nou ja; eigenlijk een blanke Canadees met een zwarte vader en moeder, maar hoe dat precies zit moet u zelf maar lezen in deel 2 Kil welkom.
Slechts vier boeken verschenen er in Nederland van Manfred Sommer, hoewel zijn productie veel groter geweest moet zijn; alle Spaanse tekenaars haalden een grote productie en een tekenstijl zoals Sommer die tentoon spreidt in Frank Cappa verkrijg je niet als je af en toe eens een verhaaltje tekent; het verraadt een tekenhandschrift dat alleen ontstaat bij veeltekenaars.

Frank Cappa is een oorlogscorrespondent en Sommer levert met deze strip kritiek op het voeren van oorlog in het algemeen.
In het eerste deel Oorlogscorrespondent verslaat hij een binnenlandse strijd in Afrika.
Er arriveert een 18-jarige jongeman bij de groep huurlingen waar Frank mee optrekt. Robert Maubec wil een held worden, geen sukkelaar zoals zijn vader. Ik moest al snel denken aan dat beroemde zinnetje uit Barry McGuire's Eve of destruction 'You're old enough to kill, but not for voting'. Cappa toont aan dat moed verwant is aan dwaasheid en je maakt dankzij Maubec inderdaad kennis met een held, al is dat niet de meest voor de hand liggende kandidaat...


In het tweede deel Kil welkom graaft Sommer in het verleden van Frank Cappa. Die gaat terug naar Canada als zijn moeder op sterven ligt.
Na de begrafenis wil hij for old time sake zijn oude vriendengroepje bij elkaar halen en voor een etentje uitnodigen. Uiteindelijk zitten er drie van de zes aan tafel, de andere helft van het voormalige vriendenclubje wil nog niet dood aangetroffen worden in het bijzijn van de oude kameraden.
Dat kan geregeld worden; oud zeer verandert in nieuw zeer als één van de zes de volgende dag dood in de haven ronddrijft...
Kil welkom vertelt je meer over het verleden van Frank Cappa, de oorlog is even naar de achtergrond verdwenen en dat levert een onderhoudende strip op, maar niet het beste boek uit de reeks.


In Somoza en Gomorrah bevindt Cappa zich in Nicaragua en sluit hij zich aan bij een troep rebellen: De troepen van 'commandante' Alfonso.
's Avonds discussieert Cappa met de commandante over het doel van diens strijd: De commandante reageert fel: De vrijheid, hij vecht voor de vrijheid!
Maar wát is vrijheid?
Is dat voor iedereen hetzelfde? vraagt Cappa zich af.
Het blijkt dat sommige leden van de groep daar inderdaad heel andere ideeën bij hebben dan hun leider voor ogen heeft...


Het laatste album In Brazilië bevat drie verhalen, waarvan er slechts één de kritische ondertoon bevat die het beste werk van Sommer kenmerkt.
In De jacht ontmoet Frank een rijke stinkerd die zo geborneerd is dat een gewone jacht hem niet meer de opwinding bezorgt die hij er van gewend was. Cappa bezorgt hem genoeg opwinding om de rest van zijn leven mee toe te kunnen.
De andere twee verhalen laten een poëtischer kant van Frank Cappa zien. Ook interessant en de verhalen zijn – hoewel wellicht een tikje gedateerd – goed geschreven. Het gelaagde karakter van Frank Cappa, voor een groot gedeelte gemodelleerd naar Pratt's Corto Maltese, rechtvaardigt meer albums dan we hier in Nederland kennen.
Er zou in elk geval een vijfde verhaal moeten bestaan Viet Song, dat aangekondigd werd, maar nooit verscheen.


In Brazilië is het enige album dat door uitgeverij Arboris in kleur werd uitgegeven. Zoals eerder opgemerkt voegt kleur bij dit soort tekeningen weinig toe. Eigenlijk past het sobere zwart-wit ook beter bij de verhalen die Sommer vertelt.
In oorlogssituaties is doorgaans geen plaats voor nuances, zwart en wit ja; grijs: geen tijd voor!
Dankzij Cappa's rol als 'buitenstaander', slaagt Sommer er in kanttekeningen te plaatsen en zit de kleur 'm in de manier waarop Sommer tussen al dat zwart-witte door het menselijk gedrag nuanceert en er vraagtekens bij stelt.

(HH)