Striptekenaar Bruno Marchand is in Nederland uitsluitend 'bekend' van zijn Little Nemo-strip, waarvan er vier delen op scenario van Jean 'Moebius' Giraud bij Casterman verschenen.
Daarin viel al op dat Marchand een fraaie tekenstijl hanteert die beïnvloed is door de klare lijn van Hergé en E.P. Jacobs.
Dat geldt ook voor zijn nieuwe strip Een paar stappen naar het licht.
Marchand moet zich suf documenteren – getuige de vele decors in de eerste twee albums. De lezer krijgt prachtige stadstaferelen voorgeschoteld van Parijs zoals het eind jaren vijftig bij lag, vol met fraai getekende autootjes. Hij kiest regelmatig voor een vogelvlucht-perspectief, niet de gemakkelijkste oplossing, maar het levert fraaie plaatjes op, die ondanks de duidelijke klare lijn toch een eigen smoel hebben. Marchand's zwierige pennetje komt vooral in die decors goed tot zijn recht. Zijn personages zijn wat houteriger en zelfs emotieloos, maar ook dat past bij de stijl.
De tekeningen in Een paar stappen naar het licht doen denken aan Franka van Henk Kuijpers – al vind ik Marchand's tekeningen mooier en wat sprankelender – maar ook aan die van Marvano.
Marchand's inkleuring (als in stripinkleurder had hij meer succes dan als striptekenaar) tilt het geheel naar een nog hoger plan!

Toch valt er ook wat negatiefs over de strip te zeggen.
Het verhaal houdt niet over...

Het uitgangspunt is prima; een zoektocht naar een verdwenen vader. Op zich niet erg origineel, maar dat hoeft geen enkel bezwaar te zijn.
Marianne Bell werkt in het Jardin des Plantes. Ze kwam met haar moeder vanuit Londen naar Parijs nadat haar vader sneuvelde in de oorlog. Dankzij een toevallige ontmoeting met Peter Banning komt ze erachter waarom: Haar vader werd beschuldigd van hoogverraad!
Banning weet haar ook te vertellen dat er een zakboekje moet zijn dat Simon Bell wellicht kan vrijpleiten van de beschuldigingen. Natuurlijk grijpt Marianne de kans met beide handen aan en samen gaan ze op zoek naar de man die het boekje in zijn bezit heeft. Dat houdt een fikse reis in, want de man is een Ghurka en verblijft in India.
Gedurende twee delen – die naar voorbeeld van Blake & Mortimer – behoorlijk volgepropt zijn met tekst zoeken Marianne en Peter naar de Ghurka. Een speld in een hooiberg, maar ze slagen er steeds weer in een spoor te vinden. Op den duur geloof je 't niet meer.
Wat de strip helemaal uitholt zijn de semi-intellectuele bespiegelingen over het toeval en het lot die je bij een oppervlakkige lezing zou kunnen verwarren met de 'diepgang' die uitgever Silvio van de Loo ons belooft.
Het meest storend aan deze twee albums zijn echter de dialogen. Ze zouden niet misstaan in een aflevering van Goede Tijden-Slechte Tijden! 'Tuurlijk Blake & Mortimer staat ook vol tekst, maar die is nergens zo onbetekenend als in Een paar stappen naar het licht.
Deze strip heeft 't in zich een verkoopsucces te worden en dat is qua tekeningen volstrekt verdiend, qua verhaal niet helemaal te rechtvaardigen en qua dialogen zelfs onverdiend.
Harde kritiek?
Ja, misschien. Maar zo heb ik de albums ervaren.
Ze worden gepresenteerd als 'diepgaand' en dat zijn ze niet.
Laat u daar echter niet door tegenhouden. Om het even in perspectief te zetten: Eenzelfde gevoel krijg ik bij de Franka-albums en die zijn nog steeds enorm populair.
Een paar stappen naar het licht is mijns inziens een flinterdun avonturenverhaal dat ik toch met plezier gelezen heb.
En dat is helemaal te danken aan Bruno Marchand's mooie decors...

(HH)

Striptekenaar Bruno Marchand is in Nederland uitsluitend 'bekend' van zijn Little Nemo-strip, waarvan er vier delen op scenario van Jean 'Moebius' Giraud bij Casterman verschenen.
Daarin viel al op dat Marchand een fraaie tekenstijl hanteert die beïnvloed is door de klare lijn van Hergé en E.P. Jacobs.
Dat geldt ook voor zijn nieuwe strip Een paar stappen naar het licht.
Marchand moet zich suf documenteren – getuige de vele decors in de eerste twee albums. De lezer krijgt prachtige stadstaferelen voorgeschoteld van Parijs zoals het eind jaren vijftig bij lag, vol met fraai getekende autootjes. Hij kiest regelmatig voor een vogelvlucht-perspectief, niet de gemakkelijkste oplossing, maar het levert fraaie plaatjes op, die ondanks de duidelijke klare lijn toch een eigen smoel hebben. Marchand's zwierige pennetje komt vooral in die decors goed tot zijn recht. Zijn personages zijn wat houteriger en zelfs emotieloos, maar ook dat past bij de stijl.
De tekeningen in Een paar stappen naar het licht doen denken aan Franka van Henk Kuijpers – al vind ik Marchand's tekeningen mooier en wat sprankelender – maar ook aan die van Marvano.
Marchand's inkleuring (als in stripinkleurder had hij meer succes dan als striptekenaar) tilt het geheel naar een nog hoger plan!

Toch valt er ook wat negatiefs over de strip te zeggen.
Het verhaal houdt niet over...

Het uitgangspunt is prima; een zoektocht naar een verdwenen vader. Op zich niet erg origineel, maar dat hoeft geen enkel bezwaar te zijn.
Marianne Bell werkt in het Jardin des Plantes. Ze kwam met haar moeder vanuit Londen naar Parijs nadat haar vader sneuvelde in de oorlog. Dankzij een toevallige ontmoeting met Peter Banning komt ze erachter waarom: Haar vader werd beschuldigd van hoogverraad!
Banning weet haar ook te vertellen dat er een zakboekje moet zijn dat Simon Bell wellicht kan vrijpleiten van de beschuldigingen. Natuurlijk grijpt Marianne de kans met beide handen aan en samen gaan ze op zoek naar de man die het boekje in zijn bezit heeft. Dat houdt een fikse reis in, want de man is een Ghurka en verblijft in India.
Gedurende twee delen – die naar voorbeeld van Blake & Mortimer – behoorlijk volgepropt zijn met tekst zoeken Marianne en Peter naar de Ghurka. Een speld in een hooiberg, maar ze slagen er steeds weer in een spoor te vinden. Op den duur geloof je 't niet meer.
Wat de strip helemaal uitholt zijn de semi-intellectuele bespiegelingen over het toeval en het lot die je bij een oppervlakkige lezing zou kunnen verwarren met de 'diepgang' die uitgever Silvio van de Loo ons belooft.
Het meest storend aan deze twee albums zijn echter de dialogen. Ze zouden niet misstaan in een aflevering van Goede Tijden-Slechte Tijden! 'Tuurlijk Blake & Mortimer staat ook vol tekst, maar die is nergens zo onbetekenend als in Een paar stappen naar het licht.
Deze strip heeft 't in zich een verkoopsucces te worden en dat is qua tekeningen volstrekt verdiend, qua verhaal niet helemaal te rechtvaardigen en qua dialogen zelfs onverdiend.
Harde kritiek?
Ja, misschien. Maar zo heb ik de albums ervaren.
Ze worden gepresenteerd als 'diepgaand' en dat zijn ze niet.
Laat u daar echter niet door tegenhouden. Om het even in perspectief te zetten: Eenzelfde gevoel krijg ik bij de Franka-albums en die zijn nog steeds enorm populair.
Een paar stappen naar het licht is mijns inziens een flinterdun avonturenverhaal dat ik toch met plezier gelezen heb.
En dat is helemaal te danken aan Bruno Marchand's mooie decors...

(HH)