Recensie Vincent (over Vincent van Gogh in Arles)
door Barbara Stok

Wie de knullige tekeningetjes van Barbara Stok bekijkt zou tot de conclusie kunnen komen dat ze niet kan tekenen. Ik weet niet of ze dat niet kan, maar haar werk ziet er inderdaad uit alsof ze op dat gebied niet heel erg getalenteerd is... Het zou kunnen dat ze echt niet beter kan, maar het kan ook een keuze zijn – omwille van de helderheid. En helder is het werk van Stok. Zo helder dat haar tekenstijl er eigenlijk niet meer toe doet; het is slechts een middel om een verhaal te vertellen.
In haar jongste boek Vincent is dat het verhaal van Vincent van Gogh, vanaf het moment dat hij naar Arles vertrekt, tot het moment waarop hij zich – na een zware depressie met als dieptepunt het oor-incident – hervindt en de draad weer oppakt.
Je leest het boek in één ruk uit en Stok weet bij de lezer een enorme sympathie te wekken voor de getormenteerde schilder en zijn broer Theo, die hem door dik en dik bleef steunen.
De nadruk van Stok's strip ligt op het eigengereide van Vincent. Veel van zijn collega's en de kunstcritici vinden hem een prutser, maar daar trekt Van Gogh zich niets van aan. Hij bijt zich vast in zijn pogingen de kleuren die hij waarneemt vast te leggen op het doek.
Vincent leed aan epileptische aanvallen en kwam daardoor in zwaar weer, vooral op het moment dat zijn droom – een kunstenaarshuis in Zuid-Frankrijk onder leiding van Paul Gauguin – op niets uitloopt. Gauguin is namelijk niet van plan zich blijvend in Arles te vestigen: hij wil naar de tropen...

Eigenlijk vertelt Stok hier het verhaal van het individu dat vecht voor zijn eigen ideeën, iets dat in onze door schaalvergroting geteisterde maatschappij steeds zeldzamer wordt.
De combinatie Barbara Stok en Vincent Van Gogh – beiden gebrandmerkt als prutsers – blijkt heel goed te werken....
Prachtig boek!

(HH)