Recensie Sasmira 2
De valse noot HC
door Vicomte & Pelet

Veertien jaar geleden verscheen (toen nog bij Arboris) het eerste deel van Sasmira – Oproep uit het verleden.
Het album mocht zich in een grote populariteit verheugen, maar waar blééf deel twee?
Het kwam niet...
Jaren later werd deel twee nogmaals aangekondigd, bij Glenat deze keer, maar opnieuw bleef het uit. Wel werd deel 1 herdrukt als De roep, maar daar schieten we niets mee op! We willen weten hoe het afloopt!
Toen het vorig jaar (voor de derde keer) aangekondigd werd reageerde ik – net als vele van onze klanten – met een sceptisch IK GELOOF ER GEEN BARST VAN!
Onterecht, want Sasmira deel twee De valse noot is vorige week eindelijk verschenen...

Bertille – verliefd op Stanislas – merkt aan de laatste dat hij er met z'n hoofd niet meer zo bij is. Heeft hij een ander? In zekere zin wel, al valt dat niet zo één, twee, drie uit te leggen, want die ander is geen jongedame. Niet meer tenminste. Sasmira was ooit jong... in 1908!
Aanleiding voor dit alles is een ontmoeting die Stanislas had met een dakloze en bejaarde vrouw die in zijn armen stierf. Ze leek hem te kennen, al had hij geen idee wie zij was.
Stan heeft voor haar begrafenis gezorgd – wat had hij anders kunnen doen? – en daar haar schamele bezittingen aan over gehouden: Een oude ring met een skarabee en een vergeelde foto van een groepje mensen bij een landhuis. Op de foto staat een jonge vrouw die Stan intrigeert. Sasmira.
Stan gaat op zoek naar het landhuis op de foto zonder Bertille daarvan op de hoogte te stellen.
Bertille maakt zich ondertussen zorgen, waar hangt Stan uit? Op zoek naar aanknopingspunten bestudeert ook Bertille de foto. Wie staat daar in het raam van het landhuis? Stan!
Maar dat kán helemaal niet?
Later blijkt dat wel degelijk te kunnen als Stan en zij bij het landhuis een onverklaarbare en onverwachte reis naar het verleden maken en getuige zijn van het moment waarop de bewuste foto gemaakt wordt...

Het is niet de enige tijdsprong die Sasmira maakt. Veertien jaar deed Vicomte over deel 2. En dan heeft hij halverwege het tekenwerk ook nog eens overgedaan aan Claude Pelet!
Dat is duidelijk te zien, het album vertoont daar een stijlbreuk. Pelets tekeningen zijn niet zo gedetailleerd als die van Vicomte zelf, maar zijn OK. Ze doen een beetje aan die van Servais denken, al zijn ze ietwat ruwer.
Voor Sasmira 2 geldt: tekeningen aardig, verhaal dik in orde. Helemaal origineel is het gegeven van Sasmira overigens niet, want Vicomte werkte voor hij aan Sasmira begon als tekenaar aan Het land van langvergeten op scenario van Makyo, waarin de hoofdpersoon in een moeras terechtkomt dat hem terugvoert naar het verleden...
In Sasmira deel twee worden er weer tipjes van sluiers opgelicht, maar we zijn nog lang niet aan het einde van dit avontuur... Hoe het afloopt, daar kunnen we voorlopig alleen maar naar gissen.
Laten we hopen dat Vicomte samen met Pelet zijn werktempo aanzienlijk op zal schroeven, anders zijn z'n lezers ook oud tegen de tijd dat hij uitverteld is.
Ook bij (her)lezing blijkt Sasmira een prima strip, die geloofwaardig blijft ondanks het fantasievolle uitgangspunt.
Veertien jaar er op wachten is-ie echter niet waard...

(HH)