Recensie Kaliber-reeks
10 - De lachende politieman
11 - Rood is mijn kleur
12 - Adios muchachos

 

 

Of het nou zo slim is om drie delen tegelijk uit te brengen van de hard-boiled detective reeks Kaliber (samen toch goed voor een dikke 60,- €), daar wil ik afwezen, maar het is wel lekker dat ik, nadat de eerste me bevallen was, lekker door kon lezen in de twee volgende delen.
De Kaliber-reeks bestaat uit op zichzelf staande verhalen, gebaseerd op detectiveromans die stuk voor stuk een kassucces werden, en die voor deze reeks door verschillende auteurs werden verstript. Soms zijn die bewerkers bekende namen, soms ook zijn ze volslagen nieuw voor de stripwereld. In eerdere delen bleek al dat een goed verhaal niet automatisch een goede verstripping oplevert. Hoewel de meeste van de Kaliber-boeken goed tot zeer goed waren, zat er ook een enkele misser tussen. De worp van deze maand is echter top!


De lachende politieman vertelt – naar de bekende Zweedse detectiveschrijvers Sjöwall & Wahlöö – het verhaal van politieman Martin Beck, die gedurende het verhaal niet echt iets te lachen heeft. Eén van zijn collega's Äke Stenström is bij een schietincident in een stadsbus om het leven gekomen, samen met alle andere passagiers. Toeval, of werkte Stenström – die met verlof was – onofficieel aan een zaak?
De tekeningen van nieuwkomer Viot zijn niet bijzonder, maar wel effectief. De bewerking van veteraan Seiter (Fog, H.M.S., Edgar Poe) is prima.
De beste van de drie, maar ook Rood is mijn kleur mag er wezen...
Het verhaal wordt iets te popie-jopie verteld door Chauzy, die ook de tekeningen voor zijn rekening neemt. Zijn tekenwerk is dan weer van een heel andere klasse dan dat van Viot. Expressief en met veel schwung zet hij de belevenissen van politieman David Nolane op papier. Ook zijn collega Carl wordt doodgeschoten en David grijpt naar de fles. De appel valt niet ver van de boom. Zijn dochter Zoë, een muzikante, worstelt met een drugsverslaving. David probeert Carl's moordenaar op te sporen om er weer bovenop te komen, maar verliest daarbij de problemen van zijn dochter uit het oog...
Het derde nieuwe Kaliber-deel Adios muchachos is wederom een product van een onbekende tekenaar met een bekende stripschrijver.
Matz is behalve mede-redacteur van de
Kaliber-reeks ook de scenarist van De Killer en Cycloop. Ook bewerkte hij een eerder deel uit de Kaliber-reeks. Bacilieri is een nieuwkomer op stripgebied, maar zijn heldere tekeningen – die wat aan die van Jacques Pichard doen denken – passen goed bij het verhaal. Pichard is bekend van erotische jaren-70 strips als Paulette en in aansluiting daarop is Adios muchachos het meest sensuele deeltje uit de reeks.
Alicia doorkruist in een kort rokje op de fiets de straten van Havana met een missie: Haar prachtige kontje goed te doen uitkomen en er rijke buitenlanders mee te strikken... en te strippen, want het is haar en haar moeder om hun centen te doen.
Juanito heeft centen zat en is bovendien niet onaardig om te zien. Als de baas van Juanito op nogal onconventionele wijze komt te overlijden proberen Juanito en Alicia er een slaatje uit te slaan.
Lukt niet helemaal...



De
Kaliber-reeks heeft vooral één ding gemeen met een echte goede detective-reeks...
Je raakt er aan verslaafd!


(HH)