Recensie Rebetiko HC
David Prudhomme

 

In de jaren zestig van de vorige eeuw leek het er op dat popmuziek daadwerkelijk een revolutionaire kracht in zich droeg. De wereldorde omverwerpen met een liedje. Heel even dachten we dat het mogelijk was... De autoriteiten wisten dan ook niet hoe snel ze in moesten grijpen.
Maar wáár kon je die nozems op pakken? Ze deden eigenlijk niets verkeerd. Drugsgebruik en een slecht voorbeeld voor de jeugd werden de beide handvatten waarmee de sterke arm knapen als John Lennon, Keith Richards en Jim Morrison in toom probeerden te houden.
Deze gebeurtenissen zijn echter niet zo uniek als ze in mijn op de sixties geijkte brein leken te zijn...
In Rebetiko doet Davis Prudhomme een boekje open over de Rebetiko of Rembetika, een soort Griekse blues-variant met invloeden van fado en tango, die in de jaren ´20 en ´30 van de twintigste eeuw in Griekenland in zwang was. Liefde voor muziek, hasjiesj en mooie meisjes werd ook dertig jaar vóór de swinging sixties al als een maatschappelijk gevaar onderkend, want in 1936 verbood de fascistische dictator Metaxa de muziek. De muzikanten waren echter niet van plan hun instrumenten zonder slag of stoot aan de wilgen te hangen.

 

In Rebetiko stelt Prudhomme ons voor aan een Rebetiko-groep die losjes gemodelleerd is naar een aantal echte Rebetiko-muzikanten van weleer. Hij vertelt niet het ontstaan van de muziek-stroming, maar laat ons één dag en – belangrijker – één nacht de belevenissen zien van de muzikanten. Ze zijn wild, vrij en rebels. De politie heeft het nakijken en al komen ze niet altijd ongeschonden uit de strijd, ze zouden het niet anders willen...
Prudhomme's manier van werken doet wel wat denken aan die van Loustal, die in zijn boek Besame Mucho de essentie van de oude jazz tot leven wist te brengen.
Mooi portret over van de oorsprong van de Rebetiko, toen de angel er nog niet uit was. Want net als met de rebelse muziek van de sixties is ook de Rebetiko inmiddels gladgestreken en tot achtergrondmuziek verworden...

 

(HH)