Recensie Fables NL 1 & 2
Willingham, Buckingham & Leialoha

Onder de imprint Vertigo geeft de Amerikaanse uitgever DC al sinds jaar en dag comics uit die gericht zijn op een volwassen publiek. Min of meer gemodelleerd rond het werk en het succes van Britse schrijvers als Alan Moore en vooral Neil Gaiman staat Vertigo al jaren garant voor kwaliteit. Ik kocht en las tot voor een paar jaar vrijwel elke serie die ze uitbrachten en het is niet door kwaliteitsverlies gekomen dat ik daar grotendeels mee gestopt ben: In Nederland is de productie van goede titels zo hoog dat er gewoon geen tijd over bleef om al die Amerikaanse strips er ook nog eens bij te lezen...
Vertigo's paradepaardje én uitgangspunt is Sandman, waarin Neil Gaiman sprookjes, religie, literatuur, mythologie en horror op een unieke manier aaneen vlecht en dat schandalig genoeg nog steeds niet in het Nederlands vertaald is.
Na Sandman kwam The books of magic, waarin een jonge knul met een rond brilletje probeerde zijn magische krachten onder controle te krijgen... Klinkt bekend? En dat alles járen voor J.K. Rowling ook maar één letter van Harry Potter op papier had gezet. Het verbaast me tot op de dag van vandaag dat niemand anders de gelijkenis lijkt op te merken.
Books of magic mag dan overeenkomsten vertonen met Harry Potter, echt vergelijkbaar zijn ze niet. Books of magic is stukken volwassener; want het Vertigo-universum is niet geschikt voor tere kinderzieltjes.
Na Books of magic volgde een keur aan afgeleide en aanverwante projecten, waaronder Fables, dat tegenwoordig wél in het Nederlands vertaald wordt.
In Fables zijn de sprookjes- en fabelfiguren door De Tegenstander uit hun domeinen verjaagd en hebben onderdak gevonden in onze wereld, de mensenwereld. De Fabels hebben een eigen bestuur en zelfs een burgemeester, maar ze leven gewoon in de New York, tussen de mensen.
Sneeuwwitje is de leider van Fabletown en ze doet er alles aan om te zorgen dat de Fabels tussen de mensen onopgemerkt blijven. Dat lukt en dat is tevens de makke van deze strip. Wat is de pointe van een Fabel-gemeenschap tussen de mensen als er geen interactie is? Juist als de geheimhouding in gevaar komt wordt het verhaal interessant, lijkt me.
Maar goed, dat komt wellicht in volgende delen aan bod.
In de eerste bundel Legenden in ballingschap wordt de zus van Sneeuwwitje vermoord. De grote boze wolf (die smeris geworden is) start een onderzoek en het zaakje blijkt behoorlijk te stinken. Er duiken in dit verhaal allerhande bekende en (in Europa) minder bekende fabelfiguren. Fables zit vol leuke vondsten en het blijkt dat ook fabelfiguren zo hun sores hebben, maar uiteindelijk is het verhaal een gewone Whodunit, met een enigszins verrassend einde, dat wel.

In de tweede bundel De dierenboerderij breekt er een opstand uit op de Fabelboerderij, dat is een stuk land waar alle fabels zónder menselijk voorkomen wonen. Zij die zich dus niet zo gemakkelijk onder de mensen kunnen begeven. Juist door dit gedwongen isolement is deze groep Fabels er voor de wapens op te nemen om te proberen De Tegenstander te verdrijven en naar huis terug te keren. Het brein achter de opstand is Goudhaartje, die nog steeds in het bedje van de babybeer slaapt, maar niet langer alléén in zijn bedje ligt...
De Fabels zijn tot de tanden bewapend en Sneeuwwitje moet alles op alles zetten om een burgeroorlog te voorkomen.
Bundel twee is spannender en origineler dan de eerste en George Orwell's Animal farm is nooit ver uit de buurt.
Fables is niet de sterkste strip uit de Vertigo-stal, maar het zijn – naast de mooie verzorgde tekeningen – met name dit soort verwijzingen die de verhalen van Fables een meerwaarde geven...

Via de achterdeur van de Nederlandse vertaling hebben ze me tóch weer aan het lezen van Vertigo-titels weten te krijgen.
Gelukkig maar!
Dat er nog maar een heleboel mogen volgen...

(HH)