Recensie De kuil HC
door Erik Kriek
Uitgeverij Scratch

Toen ik een jaar of zeven, acht was en een keer bij mij opa en oma op de Veluwe logeerde nam m’n opa me mee voor een ritje naar ‘het allerlaatste oerbos van Nederland’.
Zeg zoiets tegen een zevenjarige met een levendige fantasie…
Wat mijn verwachtingen destijds exact waren ben ik vergeten, maar ik denk toch echt dat ik een dinosaurus verwachtte te gaan zien!
...Ook zonder die overspannen verwachting was ik waarschijnlijk teleurgesteld geraakt, want we eindigden in een weiland (!) waar – volgens opa – het allerlaatste oerbos van Nederland gestáán had. Te conceptueel voor een jochie van acht.
Erik Kriek heeft een kleine halve eeuw later dan toch het laatste stukje oerbos van Nederland voor mij een beeld gegeven; het ligt in de achtertuin van De Kuylders die in Krieks nieuwste album De kuil een ietwat vervallen maar prachtige villa midden in het bos betrekken om een nieuwe start te maken.

Krieks strips hebben vaak iets duisters en er is iets vreemds aan de hand met de villa – en vooral met het stukje bos dat er achter ligt. Bij ‘de kuil’ staan vreemde tekens in de boom gekerfd en op zolder vindt het echtpaar Kuylder schriften die vol gekrabbeld staan met manische aantekeningen, krabbels, teksten in een vreemde taal en soortgelijke tekens als op de bomen. Sara – kunstschilderes – raakt meer en meer geobsedeerd door de schriftjes en vindt er inspiratie in voor een nieuwe serie doeken.
De kuil is een echte horrorstrip, met bovennatuurlijke elementen dus verwacht niet dat Kriek alles netjes gaat verklaren, wat hij wel doet is vooral heel veel sfeer scheppen. Het album staat vol knoestige bomen, groteske gelaatsuitdrukkingen en verwrongen koppen.
Ook bijzonder en sfeervol is Krieks inkleuring. De met zwarte inkt gepenseelde tekeningen zijn overwegend ingekleurd met slechts drie kleuren. Lichtoranje, bruin en lichtgroen, meer heeft Kriek eigenlijk niet nodig voor het heden. Flashbacks en angstdromen hebben elk een nog beperkter kleurenpalet (roestbruin en lichtblauw).

Kriek heeft een flinke poos gewerkt aan dit 120 pagina’s tellende griezelverhaal en ik voel me bijna schuldig als ik zeg dat het wat mij betreft nog wel iets meer pagina’s had mogen omvatten: Hij heeft een flink aantal pagina’s nodig om de geestesgesteldheid waarmee de Kuylders het avontuur aangaan neer te zetten; het proces van de mentale afbrokkeling had wat mij betreft nog wat meer ruimte mogen krijgen.
Maar dat zeg ik vermoedelijk omdat ik het bijzonder jammer vond dat ik ‘al’ na honderdtwintig pagina’s de spookachtige wereld die Kriek met De kuil schept moest verlaten...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!