Recensie Plankgas 16 Renault Vuile handen
door Beneteau & Lapasset
uitgeverij Daedalus

In de collectie Plankgas wordt er normaliter hárd gereden.
Verhalen over coureurs, racewagens, overwinningen en fatale ongelukken. In het 16e deel Renault Vuile handen neemt de serie letterlijk wat gas terug.
Aan het begin van dit dubbeldikke album wordt er nog even geracet door Louis Renault en zijn broer Marcel, maar als die laatste verongelukt is het afgelopen met de waaghalzerij en richt Renault zich op de fabricage van automobielen.

Renault bestierde zijn fabriek in een woelige periode, die onder andere twee wereldoorlogen omvatte.
In beide gevallen werd Renault gevraagd om zijn fabriek ter beschikking te stellen voor de fabricage van oorlogsmateriaal. Of om dat er speciaal voor te ontwerpen...
Daarnaast kwam in zijn tijd het socialisme op, werd de achturige werkdag ingevoerd en kwam er iets verbetering in de werkomstandigheden van de arbeiders.
Renault was niet slecht voor zijn arbeiders, beter dan de meeste fabriekseigenaren eigenlijk, maar toch kreeg ook hij te maken met stakingen. Zijn arbeiders waren namelijk niet blij met de modernisering in de fabriek. Het productieproces moest op de schop, want de markt werd steeds mondialer en Renault moest concurreren met buitenlandse en Franse (Citroën) automerken.
Al die sociale onrust maakt dat Vuile handen, vanuit historisch oogpunt bezien, een interessante strip is. Bijzondere man.

Heel sympathiek komt Renault in dit verhaal van Lapasset overigens niet uit de verf.
Hij is een ongelooflijke doordouwer, maar ook een dwarse stijfkop die bij iedereen zijn zin probeert door te drijven. Dat heeft er vermoedelijk voor gezorgd dat zijn fabriek (tot op de dag van vandaag) bleef bestaan, maar het heeft hem z’n gezondheid gekost.
Zijn einde is triest, hij wordt aangeklaagd wegens collaboratie tijdens de Tweede wereldoorlog en is er niet veel beter aan toe dan de auto’s die hij aan het begin van dit album eigenhandig in de prak reed: een wrak.

Hoe interessant dit ook allemaal is, ik kan toch niet zeggen dat ik Renault Vuile handen op alle fronten een geslaagde strip vind: Het tekenwerk van Beneteau is adequaat, maar de pagina’s zijn overvol, met name door de vele tekstballonnen en tekstvakken.
Lapasset maakt gebruik van een verteller – ingenieur De Ram. Een verhaaltechniek die vaak verhelderend werkt, maar hier de boel alleen maar vager maakt.
In zijn ijver om héél veel over Louis te vertellen is Lapasset wat doorgeschoten waardoor deze strip over het buitengewone leven van Renault soepeler verteld had kunnen worden.
Maar toch… je steekt er veel van op en 't is het weer eens wat anders dan platen vol Vroooaaar en Vroemmmm!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!