Recensie Maarten Milaan integraal 1 HC
Vliegtuigtaxi door Christian Godard

Rozalientje uit mijn kinderjaren was vroeger één van m'n favoriete albums. Het was het laatste deel in de elf-delige Maarten Milaan albumreeks, maar uitgeverij Lombard maakte een behoorlijke knoeiboel van de chronologie van deze pilotenstrip.
Het is in feite het derde lange Maarten-verhaal dat Christian Godard maakte en sluit Vliegtaxi – waarin grofweg drie jaar aan Maarten Milaan-strips keurig op een rijtje gezet wordt – af.
Godard heeft tussen pakweg 1968 en 1970 een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt.
De eerste (korte) verhalen zijn nog vooral een verzameling grappen rond de krakkemikkigheid van Maartens vliegtuigje De pelikaan, maar al snel wordt het eigenzinnige karakter van Milaan – en dan vooral z'n humeurigheid – het belangrijkste leitmotiv in de strip.
Én z'n sterke gewetensfunctie... Hij zit altijd in geldnood, maar als een klus verdacht ruikt, dan moet hij er niets van weten en weigert hij er resoluut aan mee te werken. Stripfiguren met een naar karakter hebben weinig kans uit te groeien tot vedettes, maar achter Maarten's gemopper schuilt een rechtschapen inborst en een gouden hart.
Maar pas op, hij is geen watje. Hij kan behoorlijk van zich af bijten. Zo pakt hij het verwende rijkeluiszoontje Benjamin in Rosalientje uit mijn kinderjaren bepaald niet zachtzinnig aan (zie plaatje).
Maarten heeft een complex karakter, een beetje nors, maar in wezen is hij sympathiek.

Als je halverwege deze eerste integrale bent heeft Godard zijn vorm zo'n beetje gevonden.
De eerste helft bestaat uit niet bijzondere, maar aardige, humorstrips. Vanaf ongeveer De zwervers van de jungle wordt het echt interessant.
Godard schuwt het sentiment niet. De uitroep van het zoontje van de kaaimanjager Flip Goedzak, die zoek raakt in de jungle: 'Meneer heeft u mijn vader soms gezien?' snijdt door je ziel en maakt ook bij Maarten iets los.
De mistvlieger is een ongrijpbaar kort verhaal (niet eerder in boekvorm), een spokerig verhaal waar Godard zich in de reeks vaker van zal bedienen. Heel stemmig.
In Rozalientje van mijn kinderjaren valt alles dan helemaal op z'n plaats: Een rijkaard die Maarten's hulp in roept, de weerzin die dat bij Maarten opwekt, een blond enigszins verterend jongetje, de natuur die met de maatstaven van de mensheid opgescheept wordt, maar ook slapstick, want Maarten Milaan blijft een humorstrip, al zal dat aspect met de jaren wat meer naar der achtergrond verdwijnen.
Leuk om weer eens te lezen en toch goed overeind gebleven, deze avonturenstrips met een geweten!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!