Recensie De Blauwbloezen 65 De oorlogscorrespondent
door Luis Munuera & BeKa (naar Lambil & Cauvin)

Schrijver Raoul Cauvin stopt met De Blauwbloezen, tekenaar Willy Lambil (84) is van plan nog door te gaan, als is dat met zo'n leeftijd geen garantie voor nog een hele reeks albums.
Hij werkt momenteel aan het laatste door Cauvin geschreven verhaal, waarvan twee pagina's reeds voorgepubliceerd worden achterin De Blauwbloezen 65 De oorlogscorrespondent.
Het getoonde belooft niet veel goeds, de man heeft zijn houdbaarheidsdatum als tekenaar zo te zien bereikt.
Maar wie zal het hem kwalijk nemen? Als hij lekker door wil tekenen moet hij dat vooral doen!

Hoewel het in de reclamecampagne rond het 65ste Blauwbloezen-album De oorlogscorrespondent uitvoerig uitgelegd wordt ontgaat mij nog steeds de logica waarom dat nog te verschijnen album zo nodig nummer 64 moet worden, zodat we momenteel van 63 naar 65 springen met een album dat getekend is door Luis Munuera en geschreven door BeKa.
BeKa (Bertrand & Caroline) hadden De oorlogscorrespondent oorspronkelijk bedoeld als een door Lambil getekend album, maar Munuera haalde hen en de uitgever over het tekenwerk aan hem toe te vertrouwen. Ik ben geen liefhebber van zijn tekenstijl. Toegegeven, de man kán tekenen en beschikt over een heel zwierige lijn, maar er is iets in zijn tekeningen dat me tegenstaat.
Dat is natuurlijk persoonlijk en ook maar een mening, veel striplezers zullen juist wél gecharmeerd zijn van zijn tekenwerk. Maar er zijn méér redenen om kritisch over 'zijn' Blauwbloezen te zijn.


Een grafisch kenmerk van de reeks is helderheid. Lambil tekent zonder teveel opsmuk en levert heel heldere en overzichtelijke pagina's af. De inkleuring van de albums sluit daarbij aan.
Voor De oorlogscorrespondent is een veel somberder kleurenpalet gebruikt.
Waarschijnlijk om het aan te laten sluiten bij de wat serieuzere ondertoon van dit verhaal.
En dat is nog zoiets waarin deze nieuwe Blauwbloezen zich onderscheidt van de oude vertrouwde reeks: Het is allemaal heftiger en zwaarder dan we van het duo Lambil & Cauvin gewend zijn.
De scenaristen vertellen een verhaal met meerdere verhaallijnen. We krijgen natuurlijk de bekende strubbelingen tussen Blutch & Chesterton te zien en er is (net als bij Cauvin) een historisch aanhaakpunt, in dit geval de oorlogscorrespondent William Russel.
Daarnaast wordt het dramatische levensverhaal van Daisy – die een weeshuis bestiert dat Blutch, Chesterton en Russell aandoen – er nog even doorgejast en krijgen we een inkijkje in de politiek achter de Burgeroorlog. Al die verhaallijnen zijn an sich in orde hoor, maar het is teveel voor een album van normale lengte.
Door deze aanpak krijgt geen van de verhaallijnen de aandacht die ze verdient en blijft de lezer achter met het gevoel dat hij – inderdaad – een ándere Blauwbloezen gelezen heeft.
Maar niet persé een bétere...

Het gebeurt veel de laatste tijd: andere auteurs de kans geven iets nieuws te doen met bekende striphelden. Daar is helemaal niets mis mee, vaak ben ik er zelfs erg enthousiast over.
Had men van De oorlogscorrespondent een losstaand album van 64 of 72 pagina's gemaakt dan had dat vermoedelijk een evenwichtiger album opgeleverd en was mijn oordeel positiever uitgevallen...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!