Recensie Visa transit HC 1
door Nicolas de Crecy

Het tekenwerk van Nicolas de Crécy is heel expressief en ook zijn onderwerpkeuze is niet alledaags. Soms pakt dat heel goed uit (IJstijd), soms minder (Dagboek van een spook).
Ik vind het daarom goed nieuws dat zijn jongste (vertaalde) album meer met beide voeten op de grond staat. Of liever... met vier wíelen, want Visa transit is een echte roadmovie.

Hoe groot het autobiografische element van deze vertelling is wordt nergens vermeld, maar een foto achterin het album doet vermoeden dat De Crécy – of iemand die hij goed kent – zelf achter het stuur van de aftandse, blauwe Visa gezeten Europa doorkruist heeft. Laten we er voor het vervolg van deze bespreking even van uitgaan dat Nicolas uit eigen ervaringen put.
Het verhaal speelt zich af in 1986, het Oostblok was nog vrij ontoegankelijk en dat maakt het avontuur van Nicolas en zijn neef Guy alleen maar specialer. Bij tante in de tuin staat een wrak. Guy en Nicolas besluiten de auto – die duidelijk z'n levenseinde bereikt heeft – nog één keer de straat op te jagen. En hóe...
'We zien wel hoe ver ze ons brengt,' zegt Guy laconiek. En dat blijkt nog een verrekt eind te zijn! Aan het eind van dit album zitten ze al vér in Turkije en is De Crécy nog niet uitverteld...

Dat gezegd hebbende, niet álles verloopt soepel voor Guy en Nicolas. Zo ontstaan er ergernissen, is de rijdende bibliotheek op de achterbank aan het schuiven gegaan, blijkt het naar buiten harken van een met kaas gevuld broodje uit een koelvitrine in Zagreb een bijna onoverkomelijke hindernis en krijgen ze uiteindelijk tóch een keer te maken met panne.
Het blijft natuurlijk een werk van De Crécy, dus niet alles laat zich even eenvoudig verklaren (de motorrijdende Belgische dichter Henri Michaux bijvoorbeeld), maar dat werkt sfeerverhogend en houdt het 130 pagina's lang boeiend en verrassend.
De Crécy on the road levert beslist geen middle of the road-strip op.

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!