Recensie De pestlijders deel 1 & 2 (Marcel Pagnol) HC
door Samuel Wambre, Serge Scotto & Eric Stoffel

Er wordt momenteel al genoeg geschreven over Corona (eigenlijk alléén maar) dus ik had me voorgenomen het woord niet te gebruiken in m'n recensies voor De Strip-Aap.
Maar ja... het houdt de wereld nu al enige maanden in haar greep en er valt niet aan te ontkomen.
Ik geef het verzet op na het lezen van De pestlijders.
Deze tweedelige serie binnen de reeks Marcel Pagnol-verstrippingen speelt zich weliswaar in een heel andere tijd af dan de onze, maar de overeenkomst met onze huidige situatie is akelig groot.
Marseille wordt in 1720 getroffen door de pest. In de dure wijk bovenop de Devilliersheuvel ziet de arts Pankration het gevaar tijdig in en organiseert een totale lock-down van de geïsoleerd liggende wijk.
Niet alle burgers uit de wijk wensen zich eraan te houden, met alle gevolgen van dien.
Al snel blijkt dat Pankration het goed gezien had... en dat zijn maatregelen effectief zijn!
Niets aan 't handje, zou je zeggen. Drie hoeraatjes voor Pankration.
Maar helaas woekert de pest in de rest van de stad dermate voort dat hun bastion niet langer veilig is en ze gedwongen worden hun wijk te verlaten en de heuvels in te trekken.
Dan neemt het verhaal een verrassende wending en gaat het ineens niet meer over het gevaar van de pest, maar over het gevaar dat de maatschappij vormt voor wie het waagt zich eraan te onttrekken...

De pestlijders is een tweeluik met een intrigerend verhaal. De Marcel Pagnol-verstrippingen worden bewerkt door Serge Scotto en Éric Stoffel, die verschillende tekenaars inhuren om hun verhalen te illustreren. De kwaliteit van die tekenaars schommelt een beetje, het tekenwerk van de één spreekt me wat meer aan dan van de ander. Helaas is er voor De pestlijders een nieuweling aan het rijtje tekenaars toegevoegd: Samuel Wambre hanteert een nogal eigenzinnige stijl die in de verte doet denken aan het werk van Mike Mignola (Hellboy). Helaas is Wambre niet zo getalenteerd als Mignola, die zijn stilering tot een geheel eigen beeldtaal verheft.
Wambre's landschappen, steden en lange afstandshots ogen wel goed, maar z'n close-ups van de personen vind ik toch eigenlijk onder de maat. Maar: liever een niet al te best getekende strip met een goed verhaal dan prachtig geïllustreerd geneuzel. Wie zich over het tekenwerk heen zet krijgt een goed verhaal voorgeschoteld.
Een verhaal, overigens, dat Marcel Pagnol zélf nooit voltooide. Misschien omdat het beduidend minder feel-good is dan zijn overige werk...
Scotto & Stoffel konden het afmaken omdat zoon Frédéric ooit nieuwsgierig aan z'n vader vroeg hoe hij het laten willen aflopen...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!